Ondertussen zijn we al enkele weken verder, maar aangezien ik bij de vorige post geschreven had dat dit de laatste zou zijn, wilde ik toch een tijdje wachten alvorens mijn hele verhaal af te sluiten.
Helaas kan ik niet eindigen met een happy end in de zin van 'en na een half jaar was alles voorbij en vergeten'.
Vaak hoor ik dat ik eigenlijk nu pas in de helft zit, wat betreft de tijd tot volledig herstel. En als je er dan bijtelt dat ik begin volgend jaar opnieuw onder het mes moet opdat de metalen hulpstukken operatief verwijderd dienen te worden, dan kan je begrijpen dat de term 'happy end' nog niet gebruiksklaar is voor mijn verhaal.
Nog maar in de helft? Heb ik dan nog zoveel last?
Ja en neen...
Ik doe momenteel bijna alle dingen die ik wil doen; ik kan gaan werken, kan gaan winkelen, kan een terrasje doen, kan op reis gaan,...
Maar elke stap doet me nog herinneren aan mijn ongeval, na een half uur autorijden wordt het lastig te blijven zitten, gaan winkelen kan enkel met heel wat zitpauzes tussen, het dragen van slippers op reis voelt aan als zelfdestructief gedrag, ...
Met andere woorden: ik ben er nog niet van af- belange niet!
In de eerste weken, neem de eerste 3-4 maand na het ongeval, ging de vooruitgang beduidend vlot: er was heel wat verbetering: maar sinds de maand mei gaat die vooruitgang heel wat trager. Ik blijf nog tot op heden 3 maal per week de kinesist bezoeken en ga 1 of 2 keer per week zwemmen (weet : ik haat zwemmen).
Het voelt aan als een 80-20 regel:
80 % van de revalidatie vond in 20% van de tijd plaats, die eerste weken, maar om die laatste 20% weg te werken is er verdomme nog veel geduld en inzet nodig!
En voor zij die mij kennen, ik neem geen vrede met 'voldoende', maar ga deze keer voor 'grootste onderscheiding'.
zondag 24 juni 2012
dinsdag 27 maart 2012
Voorlaatste bericht want het einde is in zicht!
Na een blog over trapfuncties, wiskunde en IQ
alsook weken van revalidatie, .. vertel ik u:
bij een bezoek aan het ziekenhuis vandaag
kreeg ik een antwoord op een reeds lange tijd prangende vraag
'wanneer kan ik terug mijn normale leven leiden,
waarbij ik sportprestaties in eerste instantie wel nog zal vermijden?'
De chirurg antwoordde mij een aantal dingen
waaronder: je mag terug alles doen behalve lopen én springen
maar ook: ik zie je terug binnen een maand of drie
en nu afwachten wat t wordt met je knie
die plooit momenteel nog wat naar binnen
de oorzaak van die hogerop gelegen pinnen.
Een laatste week aan zee voor mij,
gedaan met de kust, dijk en getij
hoewel het eigenlijk begon te wennen
t is hier nog zo slecht niet, moet ik bekennen.
Op de vraag 'heb jij nog pijn?'
zal mijn antwoord onduidelijk zijn
bij plotse bewegingen voel ik vlijmscherpe pijnscheuten
maar vergeleken met januari moet ik niet 'neuten'.
De slagzin 'als ge genezen zijt, gaan we dat vieren'
kan mij uiteraard enorm plezieren
maar dergelijke proza blijft moeilijk te interpreteren
want voor mij betekent dat: terug op vroeger sportniveau kunnen presteren.
Ook al zal ik vanaf april terug gaan werken
ik zal die breuk nog lange tijd blijven merken
niet alleen zal ik mijn minirokjes deze zomer moeten verstoppen
ik blijf nog voor een hele tijd op de kinesist's deur kloppen!
alsook weken van revalidatie, .. vertel ik u:
bij een bezoek aan het ziekenhuis vandaag
kreeg ik een antwoord op een reeds lange tijd prangende vraag
'wanneer kan ik terug mijn normale leven leiden,
waarbij ik sportprestaties in eerste instantie wel nog zal vermijden?'
De chirurg antwoordde mij een aantal dingen
waaronder: je mag terug alles doen behalve lopen én springen
maar ook: ik zie je terug binnen een maand of drie
en nu afwachten wat t wordt met je knie
die plooit momenteel nog wat naar binnen
de oorzaak van die hogerop gelegen pinnen.
Een laatste week aan zee voor mij,
gedaan met de kust, dijk en getij
hoewel het eigenlijk begon te wennen
t is hier nog zo slecht niet, moet ik bekennen.
Op de vraag 'heb jij nog pijn?'
zal mijn antwoord onduidelijk zijn
bij plotse bewegingen voel ik vlijmscherpe pijnscheuten
maar vergeleken met januari moet ik niet 'neuten'.
De slagzin 'als ge genezen zijt, gaan we dat vieren'
kan mij uiteraard enorm plezieren
maar dergelijke proza blijft moeilijk te interpreteren
want voor mij betekent dat: terug op vroeger sportniveau kunnen presteren.
Ook al zal ik vanaf april terug gaan werken
ik zal die breuk nog lange tijd blijven merken
niet alleen zal ik mijn minirokjes deze zomer moeten verstoppen
ik blijf nog voor een hele tijd op de kinesist's deur kloppen!
Katelijne
Oostende, dinsdag 27 maart
zaterdag 17 maart 2012
Update na 2 weken stilte ;-)
2 weken, 17 boeken, 20 films en 33 Sex and the City afleveringen later: weinig progressie.
Het begon te wegen: elke ochtend hetzelfde: 3.5 uur oefeningen met weinig tot geen resultaat. Maar de dagen passeren wel en het lijkt alsof er geen einde aan komt.
Tot op eergisteren: plots kon ik op de loopband aan 4 km/u stappen, zonder vasthouden, op een relatief normale manier. Ook gisteren ging het goed.
Het gekke aan herstellen is dat het geen continu herstel is, oftewel voor de wiskundigen: de relatie tussen 'herstel' en 'tijd' is niet lineair. Geen rechte door het nulpunt.
Plots besef ik: gelukkig is de verhouding niet omgekeerd evenredig; een verhouding waarbij de tijd je vijand wordt.
Ik vraag mij af of je elke ziekte/aandoening in een wiskundig verband tot de tijd zou kunnen illustreren..
Maar even terug naar mijn rechte, of juist niet. Het is eerder een trapsgewijs proces: een tijdje stagnatie en plots verbetering, een tijdje stagnatie, plots verbetering...
Heeft dit soort grafiek een wiskundige benaming, vraag ik aan mijn intelligente vrienden.. ? ;-)
Van intelligentie gesproken...
Deze wil ik jullie toch niet onthouden:
In het revalidatiecentrum lopen naast kinesisten ook ergotherapeuten rond. Over de kinesisten niets dan goeds, maar deze week vroeg één van de ergotherapeuten mij wat er nu eigenlijk exact gebeurd was. Ik, voor de 1001ste keer, vertel haar het verhaal van de reeds aanwezige stressfractuur en de val die er te veel aan was, waarop zij mij doodserieus vraagt: 'oei, had jij dan zoveel stress?!'.
Ik vraag mij af waar zij haar diploma gekocht heeft!
Genoeg over intelligentie, of het ontbreken ervan. Alhoewel...
Laat mij het vervolledigen met domme vragen die je moet stellen als je mij ambetant wilt krijgen:
- "Train je al terug?"
- "3,5 uur per dag revalidatie? Ik dacht da gij gewoon thuis zat!"
- "zie je het zitten vanaf nu aangepast werk te komen doen op kantoor ?"
- "had jij dan zoveel stress?!" ;-)
Ik heb ze allemaal al gesteld gekregen.
Hoe de zaken er momenteel voorstaan, hoop ik om het laatste weekend van maart definitief naar huis te kunnen, eventueel aangevuld met wat kiné thuis.
Hoewel de revalidatie-arts tot 11 april heeft voorgeschreven.. Exact 3 maanden na het ongeluk..
Het begon te wegen: elke ochtend hetzelfde: 3.5 uur oefeningen met weinig tot geen resultaat. Maar de dagen passeren wel en het lijkt alsof er geen einde aan komt.
Tot op eergisteren: plots kon ik op de loopband aan 4 km/u stappen, zonder vasthouden, op een relatief normale manier. Ook gisteren ging het goed.
Het gekke aan herstellen is dat het geen continu herstel is, oftewel voor de wiskundigen: de relatie tussen 'herstel' en 'tijd' is niet lineair. Geen rechte door het nulpunt.
Plots besef ik: gelukkig is de verhouding niet omgekeerd evenredig; een verhouding waarbij de tijd je vijand wordt.
Ik vraag mij af of je elke ziekte/aandoening in een wiskundig verband tot de tijd zou kunnen illustreren..
Maar even terug naar mijn rechte, of juist niet. Het is eerder een trapsgewijs proces: een tijdje stagnatie en plots verbetering, een tijdje stagnatie, plots verbetering...
Heeft dit soort grafiek een wiskundige benaming, vraag ik aan mijn intelligente vrienden.. ? ;-)
Van intelligentie gesproken...
Deze wil ik jullie toch niet onthouden:
In het revalidatiecentrum lopen naast kinesisten ook ergotherapeuten rond. Over de kinesisten niets dan goeds, maar deze week vroeg één van de ergotherapeuten mij wat er nu eigenlijk exact gebeurd was. Ik, voor de 1001ste keer, vertel haar het verhaal van de reeds aanwezige stressfractuur en de val die er te veel aan was, waarop zij mij doodserieus vraagt: 'oei, had jij dan zoveel stress?!'.
Ik vraag mij af waar zij haar diploma gekocht heeft!
Genoeg over intelligentie, of het ontbreken ervan. Alhoewel...
Laat mij het vervolledigen met domme vragen die je moet stellen als je mij ambetant wilt krijgen:
- "Train je al terug?"
- "3,5 uur per dag revalidatie? Ik dacht da gij gewoon thuis zat!"
- "zie je het zitten vanaf nu aangepast werk te komen doen op kantoor ?"
- "had jij dan zoveel stress?!" ;-)
Ik heb ze allemaal al gesteld gekregen.
Hoe de zaken er momenteel voorstaan, hoop ik om het laatste weekend van maart definitief naar huis te kunnen, eventueel aangevuld met wat kiné thuis.
Hoewel de revalidatie-arts tot 11 april heeft voorgeschreven.. Exact 3 maanden na het ongeluk..
On verra, we zien wel, we shall see...
donderdag 1 maart 2012
Oorzaak en ge-/vervolg
Aangezien ik mijzelf al 1000 maal de vraag gesteld heb, hoe dit nu is kunnen gebeuren, wordt het voor mij steeds duidelijker dat die heup is gebroken én dat ik daarna pas gevallen ben.
Ik denk, nog voordat ik de grond geraakt heb, een pijnscheut te hebben gevoeld in die heup.
Ik herlas zonet uit nieuwsgierigheid ook één van de eerste blogposten 'Wat vooraf ging...', en dit ligt in dezelfde lijn. Doordat mijn heup gebroken was, ben ik gevallen.
Maar hoe breekt die heup in godsnaam dan?
Enkele onderzoeken later, is de meest voor de hand liggende verklaring een reeds aanwezige
(stress)fractuur. Ik had al gedurende een maand pijn in rechter lies en was al sinds 2 weken gestopt met trainen. Sportarts sprak van ontsteking aan de buikspieren, dus dan maar ontstekingsremmers, ijs, osteopathie, kiné en rust. Eigenlijk was enkel het laatste zinnig in dit verhaal. Hoostwaarschijnlijk was er dus al barstje in de heup (want stressfracturen op die plaats stralen uit naar de liesstreek heb ik ondertussen gehoord) en heeft het het helemaal begeven door slag én wring aan been op 11 januari. Een krachtige slag tegen boordsteen en gelijktijdige torsiebeweging naar links bleek iets te veel voor het reeds gehavende bot.
Met andere woorden, had ik toen niet gestruikeld, had het nooit gebroken geweest. Maar ook het omgekeerde geldt: had ik op voorhand geen fractuur gehad, had ik door te struikelen nooit op de oprit gelegen.
Mag ik mezelf wat troosten, en zeggen dat ik eigenlijk ook gewoon puur pech heb gehad??
Of mag ik van geluk spreken, dat ik niet gestruikeld ben (over een schildpad?) op de Galapagoseilanden, een Ecuadoriaanse eilandengroep op 1000km van de westkust van Zuid-Amerika, waar ik normaal gezien momenteel zou vertoeven?
In elk geval, stressfracturen komen niet zomaar, en daar moet ik uit leren! (cfr de dieren getoond in de post 'Theofiel en ...' in combinatie met een steen. ;-)).
Ondertussen steun ik al een week op beide benen, weliswaar nog steeds met de hulp van een kruk.
Doch heb ik vanmiddag ontdekt dat het stappen zónder ook al behoorlijk lukt!
Wat eerst danig leek op Herr Flick uit Allo Allo, begint stilaan een normaler zicht te krijgen.
Sinds gisteren ga ik ook op de 'loop'band, waardoor ik nu dagelijks al tot de middag bezig ben in het reva-center.
Overschat echter het woord 'loopband' niet, ook bij een snelheid van 3 km/u blijft dat ding een 'loopband' heten!
Deze week, sinds 7 weken, nog eens achter het stuur gekropen, voor een proefrit van Oostende naar Nieuwpoort (+/- half uurtje) en ook dat ging goed.
Het leek wel een beetje op 11 jaar terug, toen ik leerde autorijden met de ouders erbij. Niets betreffende de rijtechnieken, maar eerder 'pas op voor die fietser', ' het is hier maar 50' en 'voor oranje moet je stoppen'.
;-)
Maar ik ben geslaagd voor het praktisch examen (medisch gezien uiteraard ook toelating gekregen) en waag mij in het weekend op de E40 Brussel-Oostende. Een koffie-/rustpauze halverwege zit er wel dik in.
Ik denk, nog voordat ik de grond geraakt heb, een pijnscheut te hebben gevoeld in die heup.
Ik herlas zonet uit nieuwsgierigheid ook één van de eerste blogposten 'Wat vooraf ging...', en dit ligt in dezelfde lijn. Doordat mijn heup gebroken was, ben ik gevallen.
Maar hoe breekt die heup in godsnaam dan?
Enkele onderzoeken later, is de meest voor de hand liggende verklaring een reeds aanwezige
(stress)fractuur. Ik had al gedurende een maand pijn in rechter lies en was al sinds 2 weken gestopt met trainen. Sportarts sprak van ontsteking aan de buikspieren, dus dan maar ontstekingsremmers, ijs, osteopathie, kiné en rust. Eigenlijk was enkel het laatste zinnig in dit verhaal. Hoostwaarschijnlijk was er dus al barstje in de heup (want stressfracturen op die plaats stralen uit naar de liesstreek heb ik ondertussen gehoord) en heeft het het helemaal begeven door slag én wring aan been op 11 januari. Een krachtige slag tegen boordsteen en gelijktijdige torsiebeweging naar links bleek iets te veel voor het reeds gehavende bot.
Met andere woorden, had ik toen niet gestruikeld, had het nooit gebroken geweest. Maar ook het omgekeerde geldt: had ik op voorhand geen fractuur gehad, had ik door te struikelen nooit op de oprit gelegen.
Mag ik mezelf wat troosten, en zeggen dat ik eigenlijk ook gewoon puur pech heb gehad??
Of mag ik van geluk spreken, dat ik niet gestruikeld ben (over een schildpad?) op de Galapagoseilanden, een Ecuadoriaanse eilandengroep op 1000km van de westkust van Zuid-Amerika, waar ik normaal gezien momenteel zou vertoeven?
In elk geval, stressfracturen komen niet zomaar, en daar moet ik uit leren! (cfr de dieren getoond in de post 'Theofiel en ...' in combinatie met een steen. ;-)).
Ondertussen steun ik al een week op beide benen, weliswaar nog steeds met de hulp van een kruk.
Doch heb ik vanmiddag ontdekt dat het stappen zónder ook al behoorlijk lukt!
Wat eerst danig leek op Herr Flick uit Allo Allo, begint stilaan een normaler zicht te krijgen.
Sinds gisteren ga ik ook op de 'loop'band, waardoor ik nu dagelijks al tot de middag bezig ben in het reva-center.
Overschat echter het woord 'loopband' niet, ook bij een snelheid van 3 km/u blijft dat ding een 'loopband' heten!
Deze week, sinds 7 weken, nog eens achter het stuur gekropen, voor een proefrit van Oostende naar Nieuwpoort (+/- half uurtje) en ook dat ging goed.
Het leek wel een beetje op 11 jaar terug, toen ik leerde autorijden met de ouders erbij. Niets betreffende de rijtechnieken, maar eerder 'pas op voor die fietser', ' het is hier maar 50' en 'voor oranje moet je stoppen'.
;-)
Maar ik ben geslaagd voor het praktisch examen (medisch gezien uiteraard ook toelating gekregen) en waag mij in het weekend op de E40 Brussel-Oostende. Een koffie-/rustpauze halverwege zit er wel dik in.
vrijdag 24 februari 2012
Steunverbod = verleden tijd!
Zo lieve mensen,
ik ben zoooo blij om jullie goed nieuws te melden!
Gisteren kreeg ik van de arts te horen dat ik vanaf nu mag steunen, géén 30%, géén 50%, maar de volle 100%!!
Ok, even wat meer uitleg!
23 februari, een dag waar ik al een maand naar toe leef, startte met vroeg opstaan, een controle (RX) scan in het UZ Jette en een afspraak bij de 'traumatoloog'. Geef toe, dergelijke titel boezemt niet echt vertrouwen in?!
Wat was ik opgelucht dat de arts zei dat alles inwendig mooi geneest en ik dus voortaan mocht steunen.
"Je mag zelfs zonder krukken lopen van mij", zei hij. "Stappen bedoelt u?", vroeg ik met bescheiden glimlachje op het gezicht.
Blij als een kind verliet ik even later zijn praktijk, met nog maar één kruk, een nieuwe dosis moed en een afspraak voor binnen 5 weken.
Voor zij die het durven in hun hoofd halen te denken 'wat een slappeling, die durft niet eens zonder krukken stappen!', daag ik je uit eerst 6 weken één van je twee benen gewoon te maken aan een 'hangend luilekkerleven' om vervolgens plots ondersteuning én verplaatsing in de ruimte te eisen. ;-)
Weet je trouwens dat ik deze ochtend, na halve dag 'slechts' 1 kruk te gebruiken, een kuit had die aanvoelde alsof ik de Bouillonnante (trail, 24 km, 1200m hoogteverschil) had gelopen! (...en ik weet waarmee ik vergelijk)
Maar dit neem ik er allemaal graag bij, wetende dat de revalidatie nu écht begonnen is, met name terug kunnen stappen.
ik ben zoooo blij om jullie goed nieuws te melden!
Gisteren kreeg ik van de arts te horen dat ik vanaf nu mag steunen, géén 30%, géén 50%, maar de volle 100%!!
Ok, even wat meer uitleg!
23 februari, een dag waar ik al een maand naar toe leef, startte met vroeg opstaan, een controle (RX) scan in het UZ Jette en een afspraak bij de 'traumatoloog'. Geef toe, dergelijke titel boezemt niet echt vertrouwen in?!
Wat was ik opgelucht dat de arts zei dat alles inwendig mooi geneest en ik dus voortaan mocht steunen.
"Je mag zelfs zonder krukken lopen van mij", zei hij. "Stappen bedoelt u?", vroeg ik met bescheiden glimlachje op het gezicht.
Blij als een kind verliet ik even later zijn praktijk, met nog maar één kruk, een nieuwe dosis moed en een afspraak voor binnen 5 weken.
Voor zij die het durven in hun hoofd halen te denken 'wat een slappeling, die durft niet eens zonder krukken stappen!', daag ik je uit eerst 6 weken één van je twee benen gewoon te maken aan een 'hangend luilekkerleven' om vervolgens plots ondersteuning én verplaatsing in de ruimte te eisen. ;-)
Weet je trouwens dat ik deze ochtend, na halve dag 'slechts' 1 kruk te gebruiken, een kuit had die aanvoelde alsof ik de Bouillonnante (trail, 24 km, 1200m hoogteverschil) had gelopen! (...en ik weet waarmee ik vergelijk)
Maar dit neem ik er allemaal graag bij, wetende dat de revalidatie nu écht begonnen is, met name terug kunnen stappen.
If you can't fly then run, if you can't run then walk, if you can't walk then crawl,
but whatever you do
you have to keep moving forward
(M.L. King)
Ps: voor de oorzaak van al dit, verwijs ik graag naar een volgende blogpost. Kwestie van de interesse wat vast te houden ;-)
maandag 20 februari 2012
Nieuws met bijhorende adjectieven
Goed nieuws is dat de sneeuw gesmolten is, en ik terug zonder (verhoogd) gevaar naar buiten kan.
Slecht nieuws is dat ik ondertussen veel meer hinder ondervind van mijn ontstoken schouderspier dan van de oorspronkelijke reden van mijn mindervaliditeit. Blijkbaar is het menselijk lichaam (of in elk geval het mijne) niet geschikt om gedurende 5,5 weken het volledige gewicht te laten dragen door de schouders/armen van datzelfde lichaam.
Ik hoor u al denken 'wat wil je, met al die pannenkoeken en ijscoupes vergezeld van chocoladesaus en slagroom?!'. Maar neen, de mogelijkheid van slechte afregeling van een analoge weegschaal buiten beschouwing gelaten, weeg ik nog steeds minder dan 'thuis', zijnde vóór mijn breuk. En voor zij die mij kennen 'viel' dat nog wel mee.
Grappig nieuws is dat ik ontdekt heb dat ik, naast de talloze nieuwsgierige en/of boertige passanten, ook aangestaard word door viervoeters die mij passeren tijdens mijn verplaatsingen in mijn rollende stoel. Honden zien dus ook een verschil tussen normalen en abnormalen.
Dubbelgevoel-ig nieuws is dat mijn 2 reisgenoten ondertussen naar de andere kant van de wereld gevlogen zijn en er ongetwijfeld een fantastische reis zullen beleven (... zonder mij).
Hoopgevend nieuws is dat de revalidatie-arts mij aanstaande donderdag ziet binnenkomen met slechts één kruk, wat betekent dat ik dus ten volle zou mogen steunen op het gebroken been. Eerlijkheid gebiedt mij te vertellen dat ik dergelijke uitspraak eerder als surrealistisch beoordeel dan optimistisch, laat staan realistisch.
Begrijp me niet verkeerd, ik voel zelf wel dat het al veel beter is dan bv. 5 weken terug, of zelfs vorige week, maar ik zou het sterk vinden dat ik donderdag al zou rondlopen, steunend op twéé benen en mezelf in evenwicht houdend met één kruk.
Dit brengt ons bij een laatste nieuws:
het tot-op-heden-onbekend-zijnde nieuws.
Het tot-op-heden-onbekend-zijnde nieuws
is dat er aanstaande donderdag op basis van een scan beslist zal worden of het steunverbod al dan niet verlengd wordt en met welke tijdseenheid (dagen, weken, maand),
is dat er iets of wat inzicht gegeven zal worden in mijn leven van de komende weken,
is dat er eindelijk een oorzaak zal gegeven worden voor de breuk (pech hebben hoort hier ook bij).
Tot hier de kleine update in afwachting van méér, en hopelijk goéd, nieuws!
Slecht nieuws is dat ik ondertussen veel meer hinder ondervind van mijn ontstoken schouderspier dan van de oorspronkelijke reden van mijn mindervaliditeit. Blijkbaar is het menselijk lichaam (of in elk geval het mijne) niet geschikt om gedurende 5,5 weken het volledige gewicht te laten dragen door de schouders/armen van datzelfde lichaam.
Ik hoor u al denken 'wat wil je, met al die pannenkoeken en ijscoupes vergezeld van chocoladesaus en slagroom?!'. Maar neen, de mogelijkheid van slechte afregeling van een analoge weegschaal buiten beschouwing gelaten, weeg ik nog steeds minder dan 'thuis', zijnde vóór mijn breuk. En voor zij die mij kennen 'viel' dat nog wel mee.
Grappig nieuws is dat ik ontdekt heb dat ik, naast de talloze nieuwsgierige en/of boertige passanten, ook aangestaard word door viervoeters die mij passeren tijdens mijn verplaatsingen in mijn rollende stoel. Honden zien dus ook een verschil tussen normalen en abnormalen.
Dubbelgevoel-ig nieuws is dat mijn 2 reisgenoten ondertussen naar de andere kant van de wereld gevlogen zijn en er ongetwijfeld een fantastische reis zullen beleven (... zonder mij).
Hoopgevend nieuws is dat de revalidatie-arts mij aanstaande donderdag ziet binnenkomen met slechts één kruk, wat betekent dat ik dus ten volle zou mogen steunen op het gebroken been. Eerlijkheid gebiedt mij te vertellen dat ik dergelijke uitspraak eerder als surrealistisch beoordeel dan optimistisch, laat staan realistisch.
Begrijp me niet verkeerd, ik voel zelf wel dat het al veel beter is dan bv. 5 weken terug, of zelfs vorige week, maar ik zou het sterk vinden dat ik donderdag al zou rondlopen, steunend op twéé benen en mezelf in evenwicht houdend met één kruk.
Dit brengt ons bij een laatste nieuws:
het tot-op-heden-onbekend-zijnde nieuws.
Het tot-op-heden-onbekend-zijnde nieuws
is dat er aanstaande donderdag op basis van een scan beslist zal worden of het steunverbod al dan niet verlengd wordt en met welke tijdseenheid (dagen, weken, maand),
is dat er iets of wat inzicht gegeven zal worden in mijn leven van de komende weken,
is dat er eindelijk een oorzaak zal gegeven worden voor de breuk (pech hebben hoort hier ook bij).
Tot hier de kleine update in afwachting van méér, en hopelijk goéd, nieuws!
* Fingers crossed *
zondag 12 februari 2012
Theofiel en andere kleine frustraties
Gisteren, 11 februari, was het een maand geleden dat ik heb mogen kennismaken met de uitspraak 'kleine oorzaak, grote gevolgen'.
En het begint stilaan te wegen.. Ik geraak die krukken en toestanden echt beu. Soms, heel even, als ik 's morgens wakker word, denk ik op een gewone manier mijn bed uit te komen. Dat zou toch zalig zijn, doodnormaal kunnen rechtstaan en de trap afwandelen richting lekker ontbijt.
Of 's nachts, om naar het toilet te gaan, zonder al dat gesukkel waarbij ik tegen ik terug in bed lig, klaarwakker ben! (en nee, de bedpan is geen optie ;-))
Of een restaurant te kunnen kiezen zonder eerst een hele analyse te doen van de bereikbaarheid van de toiletten (ooit al eens op gelet hoeveel ermbarmelijke trapjes er bestaan naar het kleinste kamertje?)
Of... is dat laatste weer een luxeprobleem?
In elk geval: een mens is begrensd in het dagelijkse leven wanneer de mobiliteit beperkt is.
Ook Theofiel kreeg ik niet te zien omwille van deze beperking. Waarom moest die potvis nu persé op een strand aanspoelen waar de afstand tot de dijk zo groot is en het zand werkt als een zuignap op een rolstoel?
1000den kijklustigen vs ik.
Merci Theofiel ;-)
Gelukkig zijn er dieren die wél aan mij denken:
Bij nader inzien bleek deze ezel echter meer geïnteresseerd te zijn in mijn krukken aangezien een volgende foto zou tonen hoe de ezel mijn kruk half door de omheining aan t trekken is.
:-)
En als je bij deze foto zou denken, hé, die kan al op twee benen staan; fout gedacht.
Ik steun links en had krukken even opzij gegooid om mijn handschoenen uit te trekken en ezel te kunnen strelen (voor alle duidelijkheid: links op de foto)
Momenteel gaat het er -voor 'verre' verplaatsingen- jammer genoeg nog steeds op volgende manier aan toe:
Het leek zwoegen om dit gewicht boven op de hoogste duin van België*, aka Hoge Blekker, te krijgen!
* Een hallucinante hoogte van 33m boven de zeespiegel. ;-)
En van 'gewicht omhoog duwen' gesproken...
... de revalidatie-oefeningen worden steeds zwaarder. Vorige week kreeg ik 2 oefeningen op toestellen erbij: - gewicht (momenteel 4kg) met 2 benen samen naar beneden trekken
- gewicht (momenteel 7,5kg) met 2 benen samen omhoog duwen.
Ook de oefeningen aan het sportraam werden zwaarder, doordat het vanaf nu met elastiek dient te gebeuren. Afzien, maar goed.
Het doet wel deugd, die kleine 3 uur per dag fysieke activiteit.
En daarboven heeft mijn kinesiste mij voor morgen een knappe vervanger beloofd;
ik ben benieuwd!
;-)
En het begint stilaan te wegen.. Ik geraak die krukken en toestanden echt beu. Soms, heel even, als ik 's morgens wakker word, denk ik op een gewone manier mijn bed uit te komen. Dat zou toch zalig zijn, doodnormaal kunnen rechtstaan en de trap afwandelen richting lekker ontbijt.
Of 's nachts, om naar het toilet te gaan, zonder al dat gesukkel waarbij ik tegen ik terug in bed lig, klaarwakker ben! (en nee, de bedpan is geen optie ;-))
Of een restaurant te kunnen kiezen zonder eerst een hele analyse te doen van de bereikbaarheid van de toiletten (ooit al eens op gelet hoeveel ermbarmelijke trapjes er bestaan naar het kleinste kamertje?)
Of... is dat laatste weer een luxeprobleem?
In elk geval: een mens is begrensd in het dagelijkse leven wanneer de mobiliteit beperkt is.
Ook Theofiel kreeg ik niet te zien omwille van deze beperking. Waarom moest die potvis nu persé op een strand aanspoelen waar de afstand tot de dijk zo groot is en het zand werkt als een zuignap op een rolstoel?
1000den kijklustigen vs ik.
Merci Theofiel ;-)
Gelukkig zijn er dieren die wél aan mij denken:
Bij nader inzien bleek deze ezel echter meer geïnteresseerd te zijn in mijn krukken aangezien een volgende foto zou tonen hoe de ezel mijn kruk half door de omheining aan t trekken is.
:-)
En als je bij deze foto zou denken, hé, die kan al op twee benen staan; fout gedacht.
Ik steun links en had krukken even opzij gegooid om mijn handschoenen uit te trekken en ezel te kunnen strelen (voor alle duidelijkheid: links op de foto)
Momenteel gaat het er -voor 'verre' verplaatsingen- jammer genoeg nog steeds op volgende manier aan toe:
* Een hallucinante hoogte van 33m boven de zeespiegel. ;-)
En van 'gewicht omhoog duwen' gesproken...
... de revalidatie-oefeningen worden steeds zwaarder. Vorige week kreeg ik 2 oefeningen op toestellen erbij: - gewicht (momenteel 4kg) met 2 benen samen naar beneden trekken
- gewicht (momenteel 7,5kg) met 2 benen samen omhoog duwen.
Ook de oefeningen aan het sportraam werden zwaarder, doordat het vanaf nu met elastiek dient te gebeuren. Afzien, maar goed.
Het doet wel deugd, die kleine 3 uur per dag fysieke activiteit.
En daarboven heeft mijn kinesiste mij voor morgen een knappe vervanger beloofd;
ik ben benieuwd!
;-)
Abonneren op:
Posts (Atom)