Ondertussen zijn we al enkele weken verder, maar aangezien ik bij de vorige post geschreven had dat dit de laatste zou zijn, wilde ik toch een tijdje wachten alvorens mijn hele verhaal af te sluiten.
Helaas kan ik niet eindigen met een happy end in de zin van 'en na een half jaar was alles voorbij en vergeten'.
Vaak hoor ik dat ik eigenlijk nu pas in de helft zit, wat betreft de tijd tot volledig herstel. En als je er dan bijtelt dat ik begin volgend jaar opnieuw onder het mes moet opdat de metalen hulpstukken operatief verwijderd dienen te worden, dan kan je begrijpen dat de term 'happy end' nog niet gebruiksklaar is voor mijn verhaal.
Nog maar in de helft? Heb ik dan nog zoveel last?
Ja en neen...
Ik doe momenteel bijna alle dingen die ik wil doen; ik kan gaan werken, kan gaan winkelen, kan een terrasje doen, kan op reis gaan,...
Maar elke stap doet me nog herinneren aan mijn ongeval, na een half uur autorijden wordt het lastig te blijven zitten, gaan winkelen kan enkel met heel wat zitpauzes tussen, het dragen van slippers op reis voelt aan als zelfdestructief gedrag, ...
Met andere woorden: ik ben er nog niet van af- belange niet!
In de eerste weken, neem de eerste 3-4 maand na het ongeval, ging de vooruitgang beduidend vlot: er was heel wat verbetering: maar sinds de maand mei gaat die vooruitgang heel wat trager. Ik blijf nog tot op heden 3 maal per week de kinesist bezoeken en ga 1 of 2 keer per week zwemmen (weet : ik haat zwemmen).
Het voelt aan als een 80-20 regel:
80 % van de revalidatie vond in 20% van de tijd plaats, die eerste weken, maar om die laatste 20% weg te werken is er verdomme nog veel geduld en inzet nodig!
En voor zij die mij kennen, ik neem geen vrede met 'voldoende', maar ga deze keer voor 'grootste onderscheiding'.
zondag 24 juni 2012
dinsdag 27 maart 2012
Voorlaatste bericht want het einde is in zicht!
Na een blog over trapfuncties, wiskunde en IQ
alsook weken van revalidatie, .. vertel ik u:
bij een bezoek aan het ziekenhuis vandaag
kreeg ik een antwoord op een reeds lange tijd prangende vraag
'wanneer kan ik terug mijn normale leven leiden,
waarbij ik sportprestaties in eerste instantie wel nog zal vermijden?'
De chirurg antwoordde mij een aantal dingen
waaronder: je mag terug alles doen behalve lopen én springen
maar ook: ik zie je terug binnen een maand of drie
en nu afwachten wat t wordt met je knie
die plooit momenteel nog wat naar binnen
de oorzaak van die hogerop gelegen pinnen.
Een laatste week aan zee voor mij,
gedaan met de kust, dijk en getij
hoewel het eigenlijk begon te wennen
t is hier nog zo slecht niet, moet ik bekennen.
Op de vraag 'heb jij nog pijn?'
zal mijn antwoord onduidelijk zijn
bij plotse bewegingen voel ik vlijmscherpe pijnscheuten
maar vergeleken met januari moet ik niet 'neuten'.
De slagzin 'als ge genezen zijt, gaan we dat vieren'
kan mij uiteraard enorm plezieren
maar dergelijke proza blijft moeilijk te interpreteren
want voor mij betekent dat: terug op vroeger sportniveau kunnen presteren.
Ook al zal ik vanaf april terug gaan werken
ik zal die breuk nog lange tijd blijven merken
niet alleen zal ik mijn minirokjes deze zomer moeten verstoppen
ik blijf nog voor een hele tijd op de kinesist's deur kloppen!
alsook weken van revalidatie, .. vertel ik u:
bij een bezoek aan het ziekenhuis vandaag
kreeg ik een antwoord op een reeds lange tijd prangende vraag
'wanneer kan ik terug mijn normale leven leiden,
waarbij ik sportprestaties in eerste instantie wel nog zal vermijden?'
De chirurg antwoordde mij een aantal dingen
waaronder: je mag terug alles doen behalve lopen én springen
maar ook: ik zie je terug binnen een maand of drie
en nu afwachten wat t wordt met je knie
die plooit momenteel nog wat naar binnen
de oorzaak van die hogerop gelegen pinnen.
Een laatste week aan zee voor mij,
gedaan met de kust, dijk en getij
hoewel het eigenlijk begon te wennen
t is hier nog zo slecht niet, moet ik bekennen.
Op de vraag 'heb jij nog pijn?'
zal mijn antwoord onduidelijk zijn
bij plotse bewegingen voel ik vlijmscherpe pijnscheuten
maar vergeleken met januari moet ik niet 'neuten'.
De slagzin 'als ge genezen zijt, gaan we dat vieren'
kan mij uiteraard enorm plezieren
maar dergelijke proza blijft moeilijk te interpreteren
want voor mij betekent dat: terug op vroeger sportniveau kunnen presteren.
Ook al zal ik vanaf april terug gaan werken
ik zal die breuk nog lange tijd blijven merken
niet alleen zal ik mijn minirokjes deze zomer moeten verstoppen
ik blijf nog voor een hele tijd op de kinesist's deur kloppen!
Katelijne
Oostende, dinsdag 27 maart
zaterdag 17 maart 2012
Update na 2 weken stilte ;-)
2 weken, 17 boeken, 20 films en 33 Sex and the City afleveringen later: weinig progressie.
Het begon te wegen: elke ochtend hetzelfde: 3.5 uur oefeningen met weinig tot geen resultaat. Maar de dagen passeren wel en het lijkt alsof er geen einde aan komt.
Tot op eergisteren: plots kon ik op de loopband aan 4 km/u stappen, zonder vasthouden, op een relatief normale manier. Ook gisteren ging het goed.
Het gekke aan herstellen is dat het geen continu herstel is, oftewel voor de wiskundigen: de relatie tussen 'herstel' en 'tijd' is niet lineair. Geen rechte door het nulpunt.
Plots besef ik: gelukkig is de verhouding niet omgekeerd evenredig; een verhouding waarbij de tijd je vijand wordt.
Ik vraag mij af of je elke ziekte/aandoening in een wiskundig verband tot de tijd zou kunnen illustreren..
Maar even terug naar mijn rechte, of juist niet. Het is eerder een trapsgewijs proces: een tijdje stagnatie en plots verbetering, een tijdje stagnatie, plots verbetering...
Heeft dit soort grafiek een wiskundige benaming, vraag ik aan mijn intelligente vrienden.. ? ;-)
Van intelligentie gesproken...
Deze wil ik jullie toch niet onthouden:
In het revalidatiecentrum lopen naast kinesisten ook ergotherapeuten rond. Over de kinesisten niets dan goeds, maar deze week vroeg één van de ergotherapeuten mij wat er nu eigenlijk exact gebeurd was. Ik, voor de 1001ste keer, vertel haar het verhaal van de reeds aanwezige stressfractuur en de val die er te veel aan was, waarop zij mij doodserieus vraagt: 'oei, had jij dan zoveel stress?!'.
Ik vraag mij af waar zij haar diploma gekocht heeft!
Genoeg over intelligentie, of het ontbreken ervan. Alhoewel...
Laat mij het vervolledigen met domme vragen die je moet stellen als je mij ambetant wilt krijgen:
- "Train je al terug?"
- "3,5 uur per dag revalidatie? Ik dacht da gij gewoon thuis zat!"
- "zie je het zitten vanaf nu aangepast werk te komen doen op kantoor ?"
- "had jij dan zoveel stress?!" ;-)
Ik heb ze allemaal al gesteld gekregen.
Hoe de zaken er momenteel voorstaan, hoop ik om het laatste weekend van maart definitief naar huis te kunnen, eventueel aangevuld met wat kiné thuis.
Hoewel de revalidatie-arts tot 11 april heeft voorgeschreven.. Exact 3 maanden na het ongeluk..
Het begon te wegen: elke ochtend hetzelfde: 3.5 uur oefeningen met weinig tot geen resultaat. Maar de dagen passeren wel en het lijkt alsof er geen einde aan komt.
Tot op eergisteren: plots kon ik op de loopband aan 4 km/u stappen, zonder vasthouden, op een relatief normale manier. Ook gisteren ging het goed.
Het gekke aan herstellen is dat het geen continu herstel is, oftewel voor de wiskundigen: de relatie tussen 'herstel' en 'tijd' is niet lineair. Geen rechte door het nulpunt.
Plots besef ik: gelukkig is de verhouding niet omgekeerd evenredig; een verhouding waarbij de tijd je vijand wordt.
Ik vraag mij af of je elke ziekte/aandoening in een wiskundig verband tot de tijd zou kunnen illustreren..
Maar even terug naar mijn rechte, of juist niet. Het is eerder een trapsgewijs proces: een tijdje stagnatie en plots verbetering, een tijdje stagnatie, plots verbetering...
Heeft dit soort grafiek een wiskundige benaming, vraag ik aan mijn intelligente vrienden.. ? ;-)
Van intelligentie gesproken...
Deze wil ik jullie toch niet onthouden:
In het revalidatiecentrum lopen naast kinesisten ook ergotherapeuten rond. Over de kinesisten niets dan goeds, maar deze week vroeg één van de ergotherapeuten mij wat er nu eigenlijk exact gebeurd was. Ik, voor de 1001ste keer, vertel haar het verhaal van de reeds aanwezige stressfractuur en de val die er te veel aan was, waarop zij mij doodserieus vraagt: 'oei, had jij dan zoveel stress?!'.
Ik vraag mij af waar zij haar diploma gekocht heeft!
Genoeg over intelligentie, of het ontbreken ervan. Alhoewel...
Laat mij het vervolledigen met domme vragen die je moet stellen als je mij ambetant wilt krijgen:
- "Train je al terug?"
- "3,5 uur per dag revalidatie? Ik dacht da gij gewoon thuis zat!"
- "zie je het zitten vanaf nu aangepast werk te komen doen op kantoor ?"
- "had jij dan zoveel stress?!" ;-)
Ik heb ze allemaal al gesteld gekregen.
Hoe de zaken er momenteel voorstaan, hoop ik om het laatste weekend van maart definitief naar huis te kunnen, eventueel aangevuld met wat kiné thuis.
Hoewel de revalidatie-arts tot 11 april heeft voorgeschreven.. Exact 3 maanden na het ongeluk..
On verra, we zien wel, we shall see...
donderdag 1 maart 2012
Oorzaak en ge-/vervolg
Aangezien ik mijzelf al 1000 maal de vraag gesteld heb, hoe dit nu is kunnen gebeuren, wordt het voor mij steeds duidelijker dat die heup is gebroken én dat ik daarna pas gevallen ben.
Ik denk, nog voordat ik de grond geraakt heb, een pijnscheut te hebben gevoeld in die heup.
Ik herlas zonet uit nieuwsgierigheid ook één van de eerste blogposten 'Wat vooraf ging...', en dit ligt in dezelfde lijn. Doordat mijn heup gebroken was, ben ik gevallen.
Maar hoe breekt die heup in godsnaam dan?
Enkele onderzoeken later, is de meest voor de hand liggende verklaring een reeds aanwezige
(stress)fractuur. Ik had al gedurende een maand pijn in rechter lies en was al sinds 2 weken gestopt met trainen. Sportarts sprak van ontsteking aan de buikspieren, dus dan maar ontstekingsremmers, ijs, osteopathie, kiné en rust. Eigenlijk was enkel het laatste zinnig in dit verhaal. Hoostwaarschijnlijk was er dus al barstje in de heup (want stressfracturen op die plaats stralen uit naar de liesstreek heb ik ondertussen gehoord) en heeft het het helemaal begeven door slag én wring aan been op 11 januari. Een krachtige slag tegen boordsteen en gelijktijdige torsiebeweging naar links bleek iets te veel voor het reeds gehavende bot.
Met andere woorden, had ik toen niet gestruikeld, had het nooit gebroken geweest. Maar ook het omgekeerde geldt: had ik op voorhand geen fractuur gehad, had ik door te struikelen nooit op de oprit gelegen.
Mag ik mezelf wat troosten, en zeggen dat ik eigenlijk ook gewoon puur pech heb gehad??
Of mag ik van geluk spreken, dat ik niet gestruikeld ben (over een schildpad?) op de Galapagoseilanden, een Ecuadoriaanse eilandengroep op 1000km van de westkust van Zuid-Amerika, waar ik normaal gezien momenteel zou vertoeven?
In elk geval, stressfracturen komen niet zomaar, en daar moet ik uit leren! (cfr de dieren getoond in de post 'Theofiel en ...' in combinatie met een steen. ;-)).
Ondertussen steun ik al een week op beide benen, weliswaar nog steeds met de hulp van een kruk.
Doch heb ik vanmiddag ontdekt dat het stappen zónder ook al behoorlijk lukt!
Wat eerst danig leek op Herr Flick uit Allo Allo, begint stilaan een normaler zicht te krijgen.
Sinds gisteren ga ik ook op de 'loop'band, waardoor ik nu dagelijks al tot de middag bezig ben in het reva-center.
Overschat echter het woord 'loopband' niet, ook bij een snelheid van 3 km/u blijft dat ding een 'loopband' heten!
Deze week, sinds 7 weken, nog eens achter het stuur gekropen, voor een proefrit van Oostende naar Nieuwpoort (+/- half uurtje) en ook dat ging goed.
Het leek wel een beetje op 11 jaar terug, toen ik leerde autorijden met de ouders erbij. Niets betreffende de rijtechnieken, maar eerder 'pas op voor die fietser', ' het is hier maar 50' en 'voor oranje moet je stoppen'.
;-)
Maar ik ben geslaagd voor het praktisch examen (medisch gezien uiteraard ook toelating gekregen) en waag mij in het weekend op de E40 Brussel-Oostende. Een koffie-/rustpauze halverwege zit er wel dik in.
Ik denk, nog voordat ik de grond geraakt heb, een pijnscheut te hebben gevoeld in die heup.
Ik herlas zonet uit nieuwsgierigheid ook één van de eerste blogposten 'Wat vooraf ging...', en dit ligt in dezelfde lijn. Doordat mijn heup gebroken was, ben ik gevallen.
Maar hoe breekt die heup in godsnaam dan?
Enkele onderzoeken later, is de meest voor de hand liggende verklaring een reeds aanwezige
(stress)fractuur. Ik had al gedurende een maand pijn in rechter lies en was al sinds 2 weken gestopt met trainen. Sportarts sprak van ontsteking aan de buikspieren, dus dan maar ontstekingsremmers, ijs, osteopathie, kiné en rust. Eigenlijk was enkel het laatste zinnig in dit verhaal. Hoostwaarschijnlijk was er dus al barstje in de heup (want stressfracturen op die plaats stralen uit naar de liesstreek heb ik ondertussen gehoord) en heeft het het helemaal begeven door slag én wring aan been op 11 januari. Een krachtige slag tegen boordsteen en gelijktijdige torsiebeweging naar links bleek iets te veel voor het reeds gehavende bot.
Met andere woorden, had ik toen niet gestruikeld, had het nooit gebroken geweest. Maar ook het omgekeerde geldt: had ik op voorhand geen fractuur gehad, had ik door te struikelen nooit op de oprit gelegen.
Mag ik mezelf wat troosten, en zeggen dat ik eigenlijk ook gewoon puur pech heb gehad??
Of mag ik van geluk spreken, dat ik niet gestruikeld ben (over een schildpad?) op de Galapagoseilanden, een Ecuadoriaanse eilandengroep op 1000km van de westkust van Zuid-Amerika, waar ik normaal gezien momenteel zou vertoeven?
In elk geval, stressfracturen komen niet zomaar, en daar moet ik uit leren! (cfr de dieren getoond in de post 'Theofiel en ...' in combinatie met een steen. ;-)).
Ondertussen steun ik al een week op beide benen, weliswaar nog steeds met de hulp van een kruk.
Doch heb ik vanmiddag ontdekt dat het stappen zónder ook al behoorlijk lukt!
Wat eerst danig leek op Herr Flick uit Allo Allo, begint stilaan een normaler zicht te krijgen.
Sinds gisteren ga ik ook op de 'loop'band, waardoor ik nu dagelijks al tot de middag bezig ben in het reva-center.
Overschat echter het woord 'loopband' niet, ook bij een snelheid van 3 km/u blijft dat ding een 'loopband' heten!
Deze week, sinds 7 weken, nog eens achter het stuur gekropen, voor een proefrit van Oostende naar Nieuwpoort (+/- half uurtje) en ook dat ging goed.
Het leek wel een beetje op 11 jaar terug, toen ik leerde autorijden met de ouders erbij. Niets betreffende de rijtechnieken, maar eerder 'pas op voor die fietser', ' het is hier maar 50' en 'voor oranje moet je stoppen'.
;-)
Maar ik ben geslaagd voor het praktisch examen (medisch gezien uiteraard ook toelating gekregen) en waag mij in het weekend op de E40 Brussel-Oostende. Een koffie-/rustpauze halverwege zit er wel dik in.
vrijdag 24 februari 2012
Steunverbod = verleden tijd!
Zo lieve mensen,
ik ben zoooo blij om jullie goed nieuws te melden!
Gisteren kreeg ik van de arts te horen dat ik vanaf nu mag steunen, géén 30%, géén 50%, maar de volle 100%!!
Ok, even wat meer uitleg!
23 februari, een dag waar ik al een maand naar toe leef, startte met vroeg opstaan, een controle (RX) scan in het UZ Jette en een afspraak bij de 'traumatoloog'. Geef toe, dergelijke titel boezemt niet echt vertrouwen in?!
Wat was ik opgelucht dat de arts zei dat alles inwendig mooi geneest en ik dus voortaan mocht steunen.
"Je mag zelfs zonder krukken lopen van mij", zei hij. "Stappen bedoelt u?", vroeg ik met bescheiden glimlachje op het gezicht.
Blij als een kind verliet ik even later zijn praktijk, met nog maar één kruk, een nieuwe dosis moed en een afspraak voor binnen 5 weken.
Voor zij die het durven in hun hoofd halen te denken 'wat een slappeling, die durft niet eens zonder krukken stappen!', daag ik je uit eerst 6 weken één van je twee benen gewoon te maken aan een 'hangend luilekkerleven' om vervolgens plots ondersteuning én verplaatsing in de ruimte te eisen. ;-)
Weet je trouwens dat ik deze ochtend, na halve dag 'slechts' 1 kruk te gebruiken, een kuit had die aanvoelde alsof ik de Bouillonnante (trail, 24 km, 1200m hoogteverschil) had gelopen! (...en ik weet waarmee ik vergelijk)
Maar dit neem ik er allemaal graag bij, wetende dat de revalidatie nu écht begonnen is, met name terug kunnen stappen.
ik ben zoooo blij om jullie goed nieuws te melden!
Gisteren kreeg ik van de arts te horen dat ik vanaf nu mag steunen, géén 30%, géén 50%, maar de volle 100%!!
Ok, even wat meer uitleg!
23 februari, een dag waar ik al een maand naar toe leef, startte met vroeg opstaan, een controle (RX) scan in het UZ Jette en een afspraak bij de 'traumatoloog'. Geef toe, dergelijke titel boezemt niet echt vertrouwen in?!
Wat was ik opgelucht dat de arts zei dat alles inwendig mooi geneest en ik dus voortaan mocht steunen.
"Je mag zelfs zonder krukken lopen van mij", zei hij. "Stappen bedoelt u?", vroeg ik met bescheiden glimlachje op het gezicht.
Blij als een kind verliet ik even later zijn praktijk, met nog maar één kruk, een nieuwe dosis moed en een afspraak voor binnen 5 weken.
Voor zij die het durven in hun hoofd halen te denken 'wat een slappeling, die durft niet eens zonder krukken stappen!', daag ik je uit eerst 6 weken één van je twee benen gewoon te maken aan een 'hangend luilekkerleven' om vervolgens plots ondersteuning én verplaatsing in de ruimte te eisen. ;-)
Weet je trouwens dat ik deze ochtend, na halve dag 'slechts' 1 kruk te gebruiken, een kuit had die aanvoelde alsof ik de Bouillonnante (trail, 24 km, 1200m hoogteverschil) had gelopen! (...en ik weet waarmee ik vergelijk)
Maar dit neem ik er allemaal graag bij, wetende dat de revalidatie nu écht begonnen is, met name terug kunnen stappen.
If you can't fly then run, if you can't run then walk, if you can't walk then crawl,
but whatever you do
you have to keep moving forward
(M.L. King)
Ps: voor de oorzaak van al dit, verwijs ik graag naar een volgende blogpost. Kwestie van de interesse wat vast te houden ;-)
maandag 20 februari 2012
Nieuws met bijhorende adjectieven
Goed nieuws is dat de sneeuw gesmolten is, en ik terug zonder (verhoogd) gevaar naar buiten kan.
Slecht nieuws is dat ik ondertussen veel meer hinder ondervind van mijn ontstoken schouderspier dan van de oorspronkelijke reden van mijn mindervaliditeit. Blijkbaar is het menselijk lichaam (of in elk geval het mijne) niet geschikt om gedurende 5,5 weken het volledige gewicht te laten dragen door de schouders/armen van datzelfde lichaam.
Ik hoor u al denken 'wat wil je, met al die pannenkoeken en ijscoupes vergezeld van chocoladesaus en slagroom?!'. Maar neen, de mogelijkheid van slechte afregeling van een analoge weegschaal buiten beschouwing gelaten, weeg ik nog steeds minder dan 'thuis', zijnde vóór mijn breuk. En voor zij die mij kennen 'viel' dat nog wel mee.
Grappig nieuws is dat ik ontdekt heb dat ik, naast de talloze nieuwsgierige en/of boertige passanten, ook aangestaard word door viervoeters die mij passeren tijdens mijn verplaatsingen in mijn rollende stoel. Honden zien dus ook een verschil tussen normalen en abnormalen.
Dubbelgevoel-ig nieuws is dat mijn 2 reisgenoten ondertussen naar de andere kant van de wereld gevlogen zijn en er ongetwijfeld een fantastische reis zullen beleven (... zonder mij).
Hoopgevend nieuws is dat de revalidatie-arts mij aanstaande donderdag ziet binnenkomen met slechts één kruk, wat betekent dat ik dus ten volle zou mogen steunen op het gebroken been. Eerlijkheid gebiedt mij te vertellen dat ik dergelijke uitspraak eerder als surrealistisch beoordeel dan optimistisch, laat staan realistisch.
Begrijp me niet verkeerd, ik voel zelf wel dat het al veel beter is dan bv. 5 weken terug, of zelfs vorige week, maar ik zou het sterk vinden dat ik donderdag al zou rondlopen, steunend op twéé benen en mezelf in evenwicht houdend met één kruk.
Dit brengt ons bij een laatste nieuws:
het tot-op-heden-onbekend-zijnde nieuws.
Het tot-op-heden-onbekend-zijnde nieuws
is dat er aanstaande donderdag op basis van een scan beslist zal worden of het steunverbod al dan niet verlengd wordt en met welke tijdseenheid (dagen, weken, maand),
is dat er iets of wat inzicht gegeven zal worden in mijn leven van de komende weken,
is dat er eindelijk een oorzaak zal gegeven worden voor de breuk (pech hebben hoort hier ook bij).
Tot hier de kleine update in afwachting van méér, en hopelijk goéd, nieuws!
Slecht nieuws is dat ik ondertussen veel meer hinder ondervind van mijn ontstoken schouderspier dan van de oorspronkelijke reden van mijn mindervaliditeit. Blijkbaar is het menselijk lichaam (of in elk geval het mijne) niet geschikt om gedurende 5,5 weken het volledige gewicht te laten dragen door de schouders/armen van datzelfde lichaam.
Ik hoor u al denken 'wat wil je, met al die pannenkoeken en ijscoupes vergezeld van chocoladesaus en slagroom?!'. Maar neen, de mogelijkheid van slechte afregeling van een analoge weegschaal buiten beschouwing gelaten, weeg ik nog steeds minder dan 'thuis', zijnde vóór mijn breuk. En voor zij die mij kennen 'viel' dat nog wel mee.
Grappig nieuws is dat ik ontdekt heb dat ik, naast de talloze nieuwsgierige en/of boertige passanten, ook aangestaard word door viervoeters die mij passeren tijdens mijn verplaatsingen in mijn rollende stoel. Honden zien dus ook een verschil tussen normalen en abnormalen.
Dubbelgevoel-ig nieuws is dat mijn 2 reisgenoten ondertussen naar de andere kant van de wereld gevlogen zijn en er ongetwijfeld een fantastische reis zullen beleven (... zonder mij).
Hoopgevend nieuws is dat de revalidatie-arts mij aanstaande donderdag ziet binnenkomen met slechts één kruk, wat betekent dat ik dus ten volle zou mogen steunen op het gebroken been. Eerlijkheid gebiedt mij te vertellen dat ik dergelijke uitspraak eerder als surrealistisch beoordeel dan optimistisch, laat staan realistisch.
Begrijp me niet verkeerd, ik voel zelf wel dat het al veel beter is dan bv. 5 weken terug, of zelfs vorige week, maar ik zou het sterk vinden dat ik donderdag al zou rondlopen, steunend op twéé benen en mezelf in evenwicht houdend met één kruk.
Dit brengt ons bij een laatste nieuws:
het tot-op-heden-onbekend-zijnde nieuws.
Het tot-op-heden-onbekend-zijnde nieuws
is dat er aanstaande donderdag op basis van een scan beslist zal worden of het steunverbod al dan niet verlengd wordt en met welke tijdseenheid (dagen, weken, maand),
is dat er iets of wat inzicht gegeven zal worden in mijn leven van de komende weken,
is dat er eindelijk een oorzaak zal gegeven worden voor de breuk (pech hebben hoort hier ook bij).
Tot hier de kleine update in afwachting van méér, en hopelijk goéd, nieuws!
* Fingers crossed *
zondag 12 februari 2012
Theofiel en andere kleine frustraties
Gisteren, 11 februari, was het een maand geleden dat ik heb mogen kennismaken met de uitspraak 'kleine oorzaak, grote gevolgen'.
En het begint stilaan te wegen.. Ik geraak die krukken en toestanden echt beu. Soms, heel even, als ik 's morgens wakker word, denk ik op een gewone manier mijn bed uit te komen. Dat zou toch zalig zijn, doodnormaal kunnen rechtstaan en de trap afwandelen richting lekker ontbijt.
Of 's nachts, om naar het toilet te gaan, zonder al dat gesukkel waarbij ik tegen ik terug in bed lig, klaarwakker ben! (en nee, de bedpan is geen optie ;-))
Of een restaurant te kunnen kiezen zonder eerst een hele analyse te doen van de bereikbaarheid van de toiletten (ooit al eens op gelet hoeveel ermbarmelijke trapjes er bestaan naar het kleinste kamertje?)
Of... is dat laatste weer een luxeprobleem?
In elk geval: een mens is begrensd in het dagelijkse leven wanneer de mobiliteit beperkt is.
Ook Theofiel kreeg ik niet te zien omwille van deze beperking. Waarom moest die potvis nu persé op een strand aanspoelen waar de afstand tot de dijk zo groot is en het zand werkt als een zuignap op een rolstoel?
1000den kijklustigen vs ik.
Merci Theofiel ;-)
Gelukkig zijn er dieren die wél aan mij denken:
Bij nader inzien bleek deze ezel echter meer geïnteresseerd te zijn in mijn krukken aangezien een volgende foto zou tonen hoe de ezel mijn kruk half door de omheining aan t trekken is.
:-)
En als je bij deze foto zou denken, hé, die kan al op twee benen staan; fout gedacht.
Ik steun links en had krukken even opzij gegooid om mijn handschoenen uit te trekken en ezel te kunnen strelen (voor alle duidelijkheid: links op de foto)
Momenteel gaat het er -voor 'verre' verplaatsingen- jammer genoeg nog steeds op volgende manier aan toe:
Het leek zwoegen om dit gewicht boven op de hoogste duin van België*, aka Hoge Blekker, te krijgen!
* Een hallucinante hoogte van 33m boven de zeespiegel. ;-)
En van 'gewicht omhoog duwen' gesproken...
... de revalidatie-oefeningen worden steeds zwaarder. Vorige week kreeg ik 2 oefeningen op toestellen erbij: - gewicht (momenteel 4kg) met 2 benen samen naar beneden trekken
- gewicht (momenteel 7,5kg) met 2 benen samen omhoog duwen.
Ook de oefeningen aan het sportraam werden zwaarder, doordat het vanaf nu met elastiek dient te gebeuren. Afzien, maar goed.
Het doet wel deugd, die kleine 3 uur per dag fysieke activiteit.
En daarboven heeft mijn kinesiste mij voor morgen een knappe vervanger beloofd;
ik ben benieuwd!
;-)
En het begint stilaan te wegen.. Ik geraak die krukken en toestanden echt beu. Soms, heel even, als ik 's morgens wakker word, denk ik op een gewone manier mijn bed uit te komen. Dat zou toch zalig zijn, doodnormaal kunnen rechtstaan en de trap afwandelen richting lekker ontbijt.
Of 's nachts, om naar het toilet te gaan, zonder al dat gesukkel waarbij ik tegen ik terug in bed lig, klaarwakker ben! (en nee, de bedpan is geen optie ;-))
Of een restaurant te kunnen kiezen zonder eerst een hele analyse te doen van de bereikbaarheid van de toiletten (ooit al eens op gelet hoeveel ermbarmelijke trapjes er bestaan naar het kleinste kamertje?)
Of... is dat laatste weer een luxeprobleem?
In elk geval: een mens is begrensd in het dagelijkse leven wanneer de mobiliteit beperkt is.
Ook Theofiel kreeg ik niet te zien omwille van deze beperking. Waarom moest die potvis nu persé op een strand aanspoelen waar de afstand tot de dijk zo groot is en het zand werkt als een zuignap op een rolstoel?
1000den kijklustigen vs ik.
Merci Theofiel ;-)
Gelukkig zijn er dieren die wél aan mij denken:
Bij nader inzien bleek deze ezel echter meer geïnteresseerd te zijn in mijn krukken aangezien een volgende foto zou tonen hoe de ezel mijn kruk half door de omheining aan t trekken is.
:-)
En als je bij deze foto zou denken, hé, die kan al op twee benen staan; fout gedacht.
Ik steun links en had krukken even opzij gegooid om mijn handschoenen uit te trekken en ezel te kunnen strelen (voor alle duidelijkheid: links op de foto)
Momenteel gaat het er -voor 'verre' verplaatsingen- jammer genoeg nog steeds op volgende manier aan toe:
* Een hallucinante hoogte van 33m boven de zeespiegel. ;-)
En van 'gewicht omhoog duwen' gesproken...
... de revalidatie-oefeningen worden steeds zwaarder. Vorige week kreeg ik 2 oefeningen op toestellen erbij: - gewicht (momenteel 4kg) met 2 benen samen naar beneden trekken
- gewicht (momenteel 7,5kg) met 2 benen samen omhoog duwen.
Ook de oefeningen aan het sportraam werden zwaarder, doordat het vanaf nu met elastiek dient te gebeuren. Afzien, maar goed.
Het doet wel deugd, die kleine 3 uur per dag fysieke activiteit.
En daarboven heeft mijn kinesiste mij voor morgen een knappe vervanger beloofd;
ik ben benieuwd!
;-)
maandag 6 februari 2012
Naalden en sneeuw: liever kwijt dan rijk
Ik zal beginnen waar ik vorige keer geëindigd ben: het UZ-bezoek van vorige week woensdag.
Er stonden 2 onderzoeken op de agenda: een botscan en een EMG-test. Niettegenstaande het beperkte aantal onderzoeken, heb ik 5.5 uur in het ziekenhuis gespendeerd. 'De correcties' van 'Jonathan Franzen' en de cafetaria brachten me redding (ondertussen heb ik dit boek uitgelezen en kan ik het aanbevelen).
Over het gedeelte botscan kan ik nog maar weinig zeggen. Voor de resultaten hiervan werd ik doorverwezen naar mijn orthopedist, met afspraak op 23 februari in het ziekenhuis. Ik sus mezelf met het feit dat het resultaat moet meevallen aangezien er meer dan 3 weken gewacht wordt.
Tijdens de EMG(elektromyografie)-test worden stroomstootjes gegeven om de voortgeleidingssnelheid over een zenuw te meten. Deze is ongeveer 40 m/s voor de benen (of 144 km/uur, je wordt voor minder geflitst). Doordat ik nog steeds een matig gevoelig bovenbeen heb, wilden ze op zeker spelen. Ook gaan ze door middel van naald(!)detectie na waar de klachten vandaan komen. Elke spiergroep in mijn been werd doorprikt. Dat er plezieriger activeiten in het leven zijn, moet ik niet vertellen, en zeker niet als de 'prikster' redelijk onervaren bleek en dus soms verscheidene malen moest proberen eer ze 'erdoor' zat.
Ik krijg er nog kriebels van..
Aangezien ik dit nog kan schrijven, betekent het dat ik óók dít overleefd heb ;-).
Uitslag hiervan was wél onmiddellijk voorhanden en alles lijkt normaal. De zenuwen en spieren doen dus hun werk, maar lijden nog onder de operatie. Ik begin stilaan te begrijpen waarom een 'slager' ook informeel 'chirurg' betekent (http://www.encyclo.nl/begrip/slager puntje 4).
Om de gevolgen van de slachterij te beperken, trokken we daags nadien met volle moed naar het revaliditiecenter. Ik mocht er voor de eerste maal op de hometrainer, 10 minuutjes, zonder weerstand.
Dat het beter en beter gaat, merk ik aan kleine dingen, zoals de korter wordende duurtijd om mij s morgens klaar te maken. Tevens werd de verhoogde WCbril naar de zolder verbannen :-)
Vanaf vrijdagavond is mijn bewegingsvrijheid echter weer aan banden gelegd: spekgladde voetpaden zouden bovenstaande beschreven euforie snel kunnen counteren. 1 misstap en ik lig onderuit met mijn krukken. Wijselijk blijf ik binnen zolang er sneeuw/ijs/blubber ligt.
Gelukkig heb ik weer een nieuwe bezigheid gevonden: Kolonisten van Amerika.
En gelukkig heb ik vrienden die met mij graag deze bezigheid willen delen! :-)
Thanks!
Er stonden 2 onderzoeken op de agenda: een botscan en een EMG-test. Niettegenstaande het beperkte aantal onderzoeken, heb ik 5.5 uur in het ziekenhuis gespendeerd. 'De correcties' van 'Jonathan Franzen' en de cafetaria brachten me redding (ondertussen heb ik dit boek uitgelezen en kan ik het aanbevelen).
Over het gedeelte botscan kan ik nog maar weinig zeggen. Voor de resultaten hiervan werd ik doorverwezen naar mijn orthopedist, met afspraak op 23 februari in het ziekenhuis. Ik sus mezelf met het feit dat het resultaat moet meevallen aangezien er meer dan 3 weken gewacht wordt.
Tijdens de EMG(elektromyografie)-test worden stroomstootjes gegeven om de voortgeleidingssnelheid over een zenuw te meten. Deze is ongeveer 40 m/s voor de benen (of 144 km/uur, je wordt voor minder geflitst). Doordat ik nog steeds een matig gevoelig bovenbeen heb, wilden ze op zeker spelen. Ook gaan ze door middel van naald(!)detectie na waar de klachten vandaan komen. Elke spiergroep in mijn been werd doorprikt. Dat er plezieriger activeiten in het leven zijn, moet ik niet vertellen, en zeker niet als de 'prikster' redelijk onervaren bleek en dus soms verscheidene malen moest proberen eer ze 'erdoor' zat.
Ik krijg er nog kriebels van..
Aangezien ik dit nog kan schrijven, betekent het dat ik óók dít overleefd heb ;-).
Uitslag hiervan was wél onmiddellijk voorhanden en alles lijkt normaal. De zenuwen en spieren doen dus hun werk, maar lijden nog onder de operatie. Ik begin stilaan te begrijpen waarom een 'slager' ook informeel 'chirurg' betekent (http://www.encyclo.nl/begrip/slager puntje 4).
Om de gevolgen van de slachterij te beperken, trokken we daags nadien met volle moed naar het revaliditiecenter. Ik mocht er voor de eerste maal op de hometrainer, 10 minuutjes, zonder weerstand.
Dat het beter en beter gaat, merk ik aan kleine dingen, zoals de korter wordende duurtijd om mij s morgens klaar te maken. Tevens werd de verhoogde WCbril naar de zolder verbannen :-)
Vanaf vrijdagavond is mijn bewegingsvrijheid echter weer aan banden gelegd: spekgladde voetpaden zouden bovenstaande beschreven euforie snel kunnen counteren. 1 misstap en ik lig onderuit met mijn krukken. Wijselijk blijf ik binnen zolang er sneeuw/ijs/blubber ligt.
Gelukkig heb ik weer een nieuwe bezigheid gevonden: Kolonisten van Amerika.
En gelukkig heb ik vrienden die met mij graag deze bezigheid willen delen! :-)
Thanks!
dinsdag 31 januari 2012
Eerste revalidatieweek: check
Een eerste week revalidatie zit erop. Sinds maandag mag ik ook het zeewater-zwembad in. En maar best dat ik een jaar terug het goede voornemen had om wekelijks te gaan zwemmen; daarmee wordt dat splinternieuwe badpak nog eens gebruikt .. ;-)
Ik ben nu gauw 2,5 uur per dag bezig met oefeningen. De laatste 2 dagen zelfs met verzuurde spieren naar huis gekeerd, én zo moet het! Hoe verzuurder, hoe liever (betreft enkel mijn spieren, geen ecologische item).
De oefeningen worden dus elke keer ietsie zwaarder. Zo moet ik mijn been gestrekt heffen met momenteel 1.5 kg gewicht aan. De eerste dagen was dit bijvoorbeeld zonder gewicht.
En donderdag mag ik de automatisch roterende fietsjes vervangen door een volwaardige hometrainer, zonder weerstand uiteraard.
Met de vereiste verplaatsingen erbij geteld, ben ik quasi heel de voormiddag bezig.
De namiddagen worden ingevuld naargelang de goesting: bezoekje, serie kijken, boek lezen, kort uitstapje...
Sommigen zeggen dat ik nog van geluk mag spreken dat ik niet in de zomer gevallen ben, waardoor ik de revalidatie tijdens de zomermaanden zou moeten doen.
Ik vraag mij af of deze mensen enig benul hebben van mijn lijden in de rolstoel bij dergelijke weersomstandigheden! :-)
Een half uur in zo'n vriestemperaturen geeft mij telkens het gevoel dat ik het van dan af aan zal moeten doen zònder vingertoppen, tenen en knieën!
Eigenlijk is het beter te stellen dat ik van geluk mag spreken dat ik momenteel niet in Oost-Europa woon. ;-)
Maar niettegenstaande de verkleumde ledematen, ben ik altijd blij even naar buiten te kunnen.
Mijn hartje krimpt wel als er joggers voorbijlopen, zéker op de zonnige dagen. Want er is niets verkwikkender dan een duurloop op een zonnige winterdag.
Minder verkwikkend wordt het vroege uur waarop ik morgen moet vertrekken om om 8u in UZ Brussel te zijn. Met de E40 als spelbreker, waag ik mij nog eens aan het woon-werkverkeer.
Een hele voormiddag onderzoeken naar een plausibele verklaring van de breuk (zie ook post 'goed begonnen,...').
Ik hoop op 'brute pech'.
Ik ben nu gauw 2,5 uur per dag bezig met oefeningen. De laatste 2 dagen zelfs met verzuurde spieren naar huis gekeerd, én zo moet het! Hoe verzuurder, hoe liever (betreft enkel mijn spieren, geen ecologische item).
De oefeningen worden dus elke keer ietsie zwaarder. Zo moet ik mijn been gestrekt heffen met momenteel 1.5 kg gewicht aan. De eerste dagen was dit bijvoorbeeld zonder gewicht.
En donderdag mag ik de automatisch roterende fietsjes vervangen door een volwaardige hometrainer, zonder weerstand uiteraard.
Met de vereiste verplaatsingen erbij geteld, ben ik quasi heel de voormiddag bezig.
De namiddagen worden ingevuld naargelang de goesting: bezoekje, serie kijken, boek lezen, kort uitstapje...
Sommigen zeggen dat ik nog van geluk mag spreken dat ik niet in de zomer gevallen ben, waardoor ik de revalidatie tijdens de zomermaanden zou moeten doen.
Ik vraag mij af of deze mensen enig benul hebben van mijn lijden in de rolstoel bij dergelijke weersomstandigheden! :-)
Een half uur in zo'n vriestemperaturen geeft mij telkens het gevoel dat ik het van dan af aan zal moeten doen zònder vingertoppen, tenen en knieën!
Eigenlijk is het beter te stellen dat ik van geluk mag spreken dat ik momenteel niet in Oost-Europa woon. ;-)
Maar niettegenstaande de verkleumde ledematen, ben ik altijd blij even naar buiten te kunnen.
Mijn hartje krimpt wel als er joggers voorbijlopen, zéker op de zonnige dagen. Want er is niets verkwikkender dan een duurloop op een zonnige winterdag.
Minder verkwikkend wordt het vroege uur waarop ik morgen moet vertrekken om om 8u in UZ Brussel te zijn. Met de E40 als spelbreker, waag ik mij nog eens aan het woon-werkverkeer.
Een hele voormiddag onderzoeken naar een plausibele verklaring van de breuk (zie ook post 'goed begonnen,...').
Ik hoop op 'brute pech'.
"Een goede gezondheid, das het belangrijkste"
De eerste maand van 2012 is bijna om. Kerstversiering mag nu écht wel weggestoken worden (als je goed rondkijkt, zie je bij sommigen de kerstboom nóg staan!) en de wederkerige zin 'beste wensen' mag ook weer voor even opgeborgen worden.
Nét deze nieuwjaar had ik extra stilgestaan bij de wens 'en een goede gezondheid, das het belangrijkste'; zelfs vaak expliciet aangehaald bij vrienden, familie en kennissen. Het is een zin die makkelijk in de mond ligt, maar die vaak zijn doel voorbijschiet, omdat het zo'n cliché is. Maar het is een cliché voor iets...
Het ironische is, dat ik enkele uren voor mijn val, een ouder koppel bovenstaande had toegewenst, en eraan toegevoegd: 'want met zo'n dagen ben je toch niet liever dan thuis, stel je voor dat je in een ziekenhuiskamer zou moeten liggen..'. 5 uren later lag ik er zelf in.
Oké, ik heb veel pijn gehad toen ik lag te wachten op ambulance, ik ben danig geschrokken van het verdict 'onmiddellijk opereren', ik ben nog meer geschrokken toen ik wakker werd en voelde dat de wonde 3x zo groot was dan gezegd, ik heb uren liggen woelen in bed omdat ik niet wist hoe mij te leggen, ik ben voor de eerste maal in mijn leven flauwgevallen, ik moet engelengeduld hebben om die eerste weken van niet-steunen door te komen, ik zal doorzettingsvermogen moeten hebben om die eerste stappen en vervolgens looppassen te nemen,...
MaaR ..
..ik weet dat het in orde zal komen, dat er mechanisch gezien iets opnieuw op punt gesteld moet worden, dat, eens deze afregeling er is, alles zoals voorheen verdergaat.
Dat er veel erger bestaat dan dit.
Nét deze nieuwjaar had ik extra stilgestaan bij de wens 'en een goede gezondheid, das het belangrijkste'; zelfs vaak expliciet aangehaald bij vrienden, familie en kennissen. Het is een zin die makkelijk in de mond ligt, maar die vaak zijn doel voorbijschiet, omdat het zo'n cliché is. Maar het is een cliché voor iets...
Het ironische is, dat ik enkele uren voor mijn val, een ouder koppel bovenstaande had toegewenst, en eraan toegevoegd: 'want met zo'n dagen ben je toch niet liever dan thuis, stel je voor dat je in een ziekenhuiskamer zou moeten liggen..'. 5 uren later lag ik er zelf in.
Oké, ik heb veel pijn gehad toen ik lag te wachten op ambulance, ik ben danig geschrokken van het verdict 'onmiddellijk opereren', ik ben nog meer geschrokken toen ik wakker werd en voelde dat de wonde 3x zo groot was dan gezegd, ik heb uren liggen woelen in bed omdat ik niet wist hoe mij te leggen, ik ben voor de eerste maal in mijn leven flauwgevallen, ik moet engelengeduld hebben om die eerste weken van niet-steunen door te komen, ik zal doorzettingsvermogen moeten hebben om die eerste stappen en vervolgens looppassen te nemen,...
MaaR ..
..ik weet dat het in orde zal komen, dat er mechanisch gezien iets opnieuw op punt gesteld moet worden, dat, eens deze afregeling er is, alles zoals voorheen verdergaat.
Dat er veel erger bestaat dan dit.
Het draait allemaal om sociale vergelijking
vrijdag 27 januari 2012
47
47... zoveel nietjes zijn er woensdag door de dokter uitgehaald. Dat gebeurde met een tang, 'tang van Michel'. In het ziekenhuis had ik al gevraagd of dit pijn zou doen en toen hadden ze mij geantwoord: neen, je voelt enkel dit [licht knijpend in mijn been]. Ofwel waren mijn zenuwbanen nog niet in orde op dat moment (wat deels nog steeds is), ofwel zijn West-Vlaamse dokters van een andere soort dan Brusselse.
In elk geval: ik heb wel degelijk méér gevoeld dan enkel 'geknijp'. Om de 10 stuks vroeg ik om even te stoppen, om even op adem te komen en vervolgens bij de volgende serie van 10 de pijn te verbijten.
De wonde bleek niet volledig dicht, waardoor de zwembadrevalidatie weer enkele dagen werd uitgesteld.
Teleurgesteld ging ik naar huis.
Ik vond het horror, het gevoel én het zicht, en gelukkig heb ik geen vrienden die de naam Michel dragen; ik zou ze nooit meer willen zien.
De dag ervoor, dinsdag, ben ik dus begonnen met de revalidatie. Vandaag, vier dagen verder, merk ik al een (heel) lichte verbetering.
Momenteel ben ik dagelijks anderhalf uur bezig met oefeningen, voorafgegaan door een massage. Omdat ik niet mag steunen, en dus ook geen kracht mag zetten, zijn de oefeningen eerder beperkt betreft intensiteit. Zo 'fiets' ik bijvoorbeeld mee op een gemotoriseerde fiets. Kwestie van de beweging in de benen te hebben, maar geen kracht te moeten uitoefenen.
Het is gek te merken dat een mens eigenlijk één schakel van spieren is. Zo krijg ik mijn knie niet meer gestrekt, terwijl ik aan de heup geopereerd ben!
Sinds donderdag kan ik wel terug zelf mijn sokken en schoenen aandoen. Als de mensen mij nu vragen: hoe gaat het met de revalidatie?, antwoord ik: goed, ik kan terug zelf mijn sokken aandoen. Soms kijken de mensen dan raar. :-)
Op donderdag waren we ook 2 weken ver. 2 weken... het lijkt wel 2 maand...
En niet doordat ik mij stierlijk zou vervelen, maar omdat ik gewoon ben dat de dagen voorbij vliegen. En omdat ik weet dat er nog heel wat weken gaan volgen.
Tenslotte dien ik nog mee te delen, dat ik mijn loopverslaving vervangen heb door een Sex-and-the-city-verslaving, en kijk ik op de woendagse trainingsavond naar 'Jambers, het leven gaat voort'.
Ik weet dat jullie allemaal jaloers zijn! :-) ;-)
In elk geval: ik heb wel degelijk méér gevoeld dan enkel 'geknijp'. Om de 10 stuks vroeg ik om even te stoppen, om even op adem te komen en vervolgens bij de volgende serie van 10 de pijn te verbijten.
De wonde bleek niet volledig dicht, waardoor de zwembadrevalidatie weer enkele dagen werd uitgesteld.
Teleurgesteld ging ik naar huis.
Ik vond het horror, het gevoel én het zicht, en gelukkig heb ik geen vrienden die de naam Michel dragen; ik zou ze nooit meer willen zien.
De dag ervoor, dinsdag, ben ik dus begonnen met de revalidatie. Vandaag, vier dagen verder, merk ik al een (heel) lichte verbetering.
Momenteel ben ik dagelijks anderhalf uur bezig met oefeningen, voorafgegaan door een massage. Omdat ik niet mag steunen, en dus ook geen kracht mag zetten, zijn de oefeningen eerder beperkt betreft intensiteit. Zo 'fiets' ik bijvoorbeeld mee op een gemotoriseerde fiets. Kwestie van de beweging in de benen te hebben, maar geen kracht te moeten uitoefenen.
Het is gek te merken dat een mens eigenlijk één schakel van spieren is. Zo krijg ik mijn knie niet meer gestrekt, terwijl ik aan de heup geopereerd ben!
Sinds donderdag kan ik wel terug zelf mijn sokken en schoenen aandoen. Als de mensen mij nu vragen: hoe gaat het met de revalidatie?, antwoord ik: goed, ik kan terug zelf mijn sokken aandoen. Soms kijken de mensen dan raar. :-)
Op donderdag waren we ook 2 weken ver. 2 weken... het lijkt wel 2 maand...
En niet doordat ik mij stierlijk zou vervelen, maar omdat ik gewoon ben dat de dagen voorbij vliegen. En omdat ik weet dat er nog heel wat weken gaan volgen.
Tenslotte dien ik nog mee te delen, dat ik mijn loopverslaving vervangen heb door een Sex-and-the-city-verslaving, en kijk ik op de woendagse trainingsavond naar 'Jambers, het leven gaat voort'.
Ik weet dat jullie allemaal jaloers zijn! :-) ;-)
dinsdag 24 januari 2012
Praktisch: reactie plaatsen, vereenvoudigd
Even tussen de soep en de patatten (of boterhammen):
Niet iedereen kon blijkbaar een reactie posten. Enkel als je al een gmail-account (google) hebt.
Ik heb de instellingen veranderd, waarbij het nu publiek is en je, normaal gezien, zonder probleem kan posten.
Kies bij profiel voor 'naam/URL' en daar kan je dan je naam invullen!
Groetjes,
Kat
Niet iedereen kon blijkbaar een reactie posten. Enkel als je al een gmail-account (google) hebt.
Ik heb de instellingen veranderd, waarbij het nu publiek is en je, normaal gezien, zonder probleem kan posten.
Kies bij profiel voor 'naam/URL' en daar kan je dan je naam invullen!
Groetjes,
Kat
maandag 23 januari 2012
Zo jong?!
Ik begin verschrikkelijk nerveus te raken van de reacties van sommigen wanneer ik vertel wat er juist scheelt.
"Zo jong?!", hoor ik vaak nadat ik heb gezegd dat ik gevallen ben en mijn heup heb gebroken.
"Jaaa, zo jong, jaa!"
Wat verwachten mensen als antwoord op zo een vraagstelling?
- "Ah, nee, eigenlijk doe ik maar alsof en zit ik in deze rolstoel omdat ik graag de aandacht trek. Ik wil dat de mensen zoveel mogelijk naar mij kijken. Dat geeft mij een kick"
OF
- " Wel, merci voor het compliment. Die nachtcrème doet dan toch zijn werk."
Momenteel blijf ik nog braaf hun nietszeggende vaststelling bevestigen door geknik, maar ik vrees dat één van bovenstaande antwoorden in het kort zal volgen.
Daarnaast ben ik al danig geschrokken van het egoïsme en (gebrek aan) beleefdheid van onze medemens. Zo stond ik zondagnamiddag - net uit rolstoel herrezen- op krukken aan de deur van een goed draaiende tearoom in Veurne (enkel voor warm citroensap, de crêpes suzettes en warme wafels zijn voor op de dijk zoals reeds beloofd). Terwijl ik stond te wachten tot iemand de deur voor mij opendeed (enkel kwestie van overmacht, geen grootheidswaanzin voor alle duidelijkheid), en mijn mama nog 2 stappen moest zetten, werd ik onder de voeten gelopen door een ouder koppel. Zij hadden, net als wij, gezien dat het 'vechten' was om een tafel. Zij zagen dit wel héél letterlijk. Ze dreven mij aan de kant, gingen allebei vlot naar binnen, lieten de deur voor mijn neus terug dichtvallen en namen snel snel het laatste tafeltje in.
T feit dat er helemaal achteraan toch nog een tafeltje vrij was, is in dit verhaal van ondergeschikt belang, t gaat hem over het gedrag van sommigen ten aanzien van minder mobielen.
Want minder mobiel ben ik wel..
Al rechtstaand nooit 2 handen vrij, wat betekent dat ik voorwerpen die niet in mijn zakken passen op geen veilige manier van A naar B kan brengen.
Mijn kousen en schoenen moet ik - na meer dan 20 jaar- terug laten aandoen door mijn mama.
Wat ik ook al mis, is zelf met de auto rijden. Of een bad nemen (en vooral: er terug uitgeraken :-)).
Maar het ergst van al zijn die krampen! Krampen in dat been dat bijna niet meer gebruikt wordt. Vooral s nachts.
En dan die 5 kilo's die ik al kwijt ben.. het is niet om jaloers op te zijn: het betreft volgens mij eerder spiermassa dan vetmassa.
MAAR
...
Er is ook goed nieuws!
Ik start vanaf morgen met de effectieve revalidatie, op dagelijkse basis.
'Mobilisatie ledematen en bijzondere aandacht voor de heup, transfers en standing, progressief gangreva zonder steunname, ADL, gangreva verschillende types terrein, hydro, mechano, pshycomotoriek' staat er op het programma... oef, een hele boterham.
Maar zeggen ze niet: alles komt in orde met tijd én boterhammen..?!
In elk geval, mijn zwempak ligt al klaar!
"Zo jong?!", hoor ik vaak nadat ik heb gezegd dat ik gevallen ben en mijn heup heb gebroken.
"Jaaa, zo jong, jaa!"
Wat verwachten mensen als antwoord op zo een vraagstelling?
- "Ah, nee, eigenlijk doe ik maar alsof en zit ik in deze rolstoel omdat ik graag de aandacht trek. Ik wil dat de mensen zoveel mogelijk naar mij kijken. Dat geeft mij een kick"
OF
- " Wel, merci voor het compliment. Die nachtcrème doet dan toch zijn werk."
Momenteel blijf ik nog braaf hun nietszeggende vaststelling bevestigen door geknik, maar ik vrees dat één van bovenstaande antwoorden in het kort zal volgen.
Daarnaast ben ik al danig geschrokken van het egoïsme en (gebrek aan) beleefdheid van onze medemens. Zo stond ik zondagnamiddag - net uit rolstoel herrezen- op krukken aan de deur van een goed draaiende tearoom in Veurne (enkel voor warm citroensap, de crêpes suzettes en warme wafels zijn voor op de dijk zoals reeds beloofd). Terwijl ik stond te wachten tot iemand de deur voor mij opendeed (enkel kwestie van overmacht, geen grootheidswaanzin voor alle duidelijkheid), en mijn mama nog 2 stappen moest zetten, werd ik onder de voeten gelopen door een ouder koppel. Zij hadden, net als wij, gezien dat het 'vechten' was om een tafel. Zij zagen dit wel héél letterlijk. Ze dreven mij aan de kant, gingen allebei vlot naar binnen, lieten de deur voor mijn neus terug dichtvallen en namen snel snel het laatste tafeltje in.
T feit dat er helemaal achteraan toch nog een tafeltje vrij was, is in dit verhaal van ondergeschikt belang, t gaat hem over het gedrag van sommigen ten aanzien van minder mobielen.
Want minder mobiel ben ik wel..
Al rechtstaand nooit 2 handen vrij, wat betekent dat ik voorwerpen die niet in mijn zakken passen op geen veilige manier van A naar B kan brengen.
Mijn kousen en schoenen moet ik - na meer dan 20 jaar- terug laten aandoen door mijn mama.
Wat ik ook al mis, is zelf met de auto rijden. Of een bad nemen (en vooral: er terug uitgeraken :-)).
Maar het ergst van al zijn die krampen! Krampen in dat been dat bijna niet meer gebruikt wordt. Vooral s nachts.
En dan die 5 kilo's die ik al kwijt ben.. het is niet om jaloers op te zijn: het betreft volgens mij eerder spiermassa dan vetmassa.
MAAR
...
Er is ook goed nieuws!
Ik start vanaf morgen met de effectieve revalidatie, op dagelijkse basis.
'Mobilisatie ledematen en bijzondere aandacht voor de heup, transfers en standing, progressief gangreva zonder steunname, ADL, gangreva verschillende types terrein, hydro, mechano, pshycomotoriek' staat er op het programma... oef, een hele boterham.
Maar zeggen ze niet: alles komt in orde met tijd én boterhammen..?!
In elk geval, mijn zwempak ligt al klaar!
vrijdag 20 januari 2012
Stram Stroef Stijf
Ondertussen heb ik de ziekenhuiskamer met incontinente kamergenoot geruild voor een blauwgele kamer met een donsdeken op het bed.
Ik liet woensdagnamiddag het UZ achter mij. Al bij al was het verblijf wel 'ok': competente (en zelfs knappe) dokters, lieve verpleegsters, relatief lekker eten, véél bezoek. 3 van de 6 nachten alleen op de kamer, wat ook aangenaam was.
Aangezien het verdict van de dokters luidde: 'gedurende minstens 6 weken niet steunen op rechter been' en ik thuis - Pranil (kat) niet bijgerekend - alleen woon, was de beslissing snel genomen om de eerste fase van de revalidatie bij mijn ouders af te haspelen. En das 'ant zèètje', oftewel in Oostende.
Woensdag reden we eerst nog even langs mijn huis om allerlei spullen op te pikken. Ikke onderaan zittend op de trap, en mijn ouders boven in de kamers kledij aan het bijeenzoeken, en vragend tonen
- 'is dit goed?'
- 'nee, da doe ik ni zo graag aan'
- 'waarom smijte da dan ni weg?!'
.. tja.. :-) Zoals veel vrouwen heb ik dus echt veel te veel kleren.
In Oostende zou ik ook Pranil terugzien, super verwend met stukjes verse vis (ja, ze zit hier bij de bron) en nieuwe kattenspeeltjes. Das wel leuk, zo n beestje brengt ook wat afleiding.
Maandag a.s. heb ik een afspraak bij sportarts, revalidatie-arts De Neve. Hij werkt voor het BZIO (Belgisch Zeeinstutuut voor Othopedie), waar ik mogelijks dagelijks naartoe zou trekken voor oefeningen/massages. Maar hier méér over begin volgende week!
In tussentijd doe ik thuis zelf wat oefeningen die ik meegekregen heb van de kinesist in het UZ. 3 maal per dag. 3 maal per dag pijn. 3 maal per dag pijn met weinig resultaat.
Zo zit er een oefening bij waarbij ik al liggend met gestrekte been een voorwerp (bv. een kussen) onder de knieholte dien neer te drukken. Ik vroeg gisterenavond aan mijn mama om haar hand daar eens te houden en te zeggen wat ze voelde, terwijl ik mezelf inspande. 'Eigenlijk niet zo veel..' .. en het is de waarheid.
Heel lang op een stoel zitten lukt ook niet, dan stijft alles precies op en doet het des te meer pijn als ik mij wil rechtzetten. Dan ga ik maar wat gaan liggen. Sinds vannacht ook last beginnen krijgen van (tot nu toe) licht sluimerende krampen in mijn rechterkuit. Het hangt allemaal samen. Idem voor de eetlust. Zij die mij kennen, zullen het verschil wel snel merken ;-) Nochtans is het eten stukken beter dan de voorbije week, en dat laaste was al ni zo slecht, zoals reeds geschreven.
Het weer is hier helaas ook niet anders dan in de rest van België: druilerige regen. Maar van zodra het droger wordt, loop ik met mijn krukken de straat op en af. Ik heb nood aan buitenlucht, na meer dan een week binnenzitten!
Tot schrijfs!
PS: Er werden al mensen ongerust omdat ik al 2 dagen niets meer had gepost :-); doet plezier, wilt zeggen dat t gelezen wordt!
Ik liet woensdagnamiddag het UZ achter mij. Al bij al was het verblijf wel 'ok': competente (en zelfs knappe) dokters, lieve verpleegsters, relatief lekker eten, véél bezoek. 3 van de 6 nachten alleen op de kamer, wat ook aangenaam was.
Aangezien het verdict van de dokters luidde: 'gedurende minstens 6 weken niet steunen op rechter been' en ik thuis - Pranil (kat) niet bijgerekend - alleen woon, was de beslissing snel genomen om de eerste fase van de revalidatie bij mijn ouders af te haspelen. En das 'ant zèètje', oftewel in Oostende.
Woensdag reden we eerst nog even langs mijn huis om allerlei spullen op te pikken. Ikke onderaan zittend op de trap, en mijn ouders boven in de kamers kledij aan het bijeenzoeken, en vragend tonen
- 'is dit goed?'
- 'nee, da doe ik ni zo graag aan'
- 'waarom smijte da dan ni weg?!'
.. tja.. :-) Zoals veel vrouwen heb ik dus echt veel te veel kleren.
In Oostende zou ik ook Pranil terugzien, super verwend met stukjes verse vis (ja, ze zit hier bij de bron) en nieuwe kattenspeeltjes. Das wel leuk, zo n beestje brengt ook wat afleiding.
Maandag a.s. heb ik een afspraak bij sportarts, revalidatie-arts De Neve. Hij werkt voor het BZIO (Belgisch Zeeinstutuut voor Othopedie), waar ik mogelijks dagelijks naartoe zou trekken voor oefeningen/massages. Maar hier méér over begin volgende week!
In tussentijd doe ik thuis zelf wat oefeningen die ik meegekregen heb van de kinesist in het UZ. 3 maal per dag. 3 maal per dag pijn. 3 maal per dag pijn met weinig resultaat.
Zo zit er een oefening bij waarbij ik al liggend met gestrekte been een voorwerp (bv. een kussen) onder de knieholte dien neer te drukken. Ik vroeg gisterenavond aan mijn mama om haar hand daar eens te houden en te zeggen wat ze voelde, terwijl ik mezelf inspande. 'Eigenlijk niet zo veel..' .. en het is de waarheid.
Heel lang op een stoel zitten lukt ook niet, dan stijft alles precies op en doet het des te meer pijn als ik mij wil rechtzetten. Dan ga ik maar wat gaan liggen. Sinds vannacht ook last beginnen krijgen van (tot nu toe) licht sluimerende krampen in mijn rechterkuit. Het hangt allemaal samen. Idem voor de eetlust. Zij die mij kennen, zullen het verschil wel snel merken ;-) Nochtans is het eten stukken beter dan de voorbije week, en dat laaste was al ni zo slecht, zoals reeds geschreven.
Het weer is hier helaas ook niet anders dan in de rest van België: druilerige regen. Maar van zodra het droger wordt, loop ik met mijn krukken de straat op en af. Ik heb nood aan buitenlucht, na meer dan een week binnenzitten!
Tot schrijfs!
PS: Er werden al mensen ongerust omdat ik al 2 dagen niets meer had gepost :-); doet plezier, wilt zeggen dat t gelezen wordt!
dinsdag 17 januari 2012
Goed begonnen, ....
Na een helse nacht van draaien en keren -niet te veel bij voorstellen aangezien de bewegingsradius beperkt is- met lichte koorts, was ik blij om s morgens even naar de badkamer te verhuizen. -Hoe minder een mens kan en heeft, hoe tevreden met kleine dingen-
Voor alles is er een eerste keer.
Ik vertelde de verpleegster dat ik mij niet goed voelde, ze zei me om te gaan zitten. Even (?) later werd ik wakker op de badkamervloer met 4 hoofden boven mij. Ik herinner me een enorm luid geklop in mij hoofd alsof een oude locomotief over een spoorweg raast. Nat in t zweet en steken in rechter been. Nu weet ik ook wat het is om flauw te vallen.
Om zeker te zijn dat er nix inwendig verschoven is, wordt er een controlescan van de heup genomen.
Resultaat: geen bijkomstige schade. OEF!
...maar t was wel verschieten.
Als ik dan toch per bed de ziekenhuisgangen aan t doorkruisen was, werden ineens ook enkele dexa scans genomen. Duur woord, en duur toestel ongetwijfeld, om de botdensiteit de meten. Om de zware breuk te kunnen toeschrijven aan brute pech/pure tegenslag was een controle naar osteoporose nodig. Vandaag gehoord dat er van osteoporose geen sprake is.
Een andere mogelijke oorzaak die (later) onderzocht zal worden is pathologische stressfractuur. Maar dit onderzoek is niet voor de eerste week.
Een ander geleerd woord is de 'kinetec'. Het is een toestel voor de soepelheid van de heup te verbeteren, maar dan wel op een passieve manier, tistezeggen, zelf doe je niets maar het toestel mobiliseert je heup tot op aantal ingestelde graden doordat je been op een bewegende plaat wordt gelegd. Op 90 graden (tussen buik en bovenbeen) mag ik naar huis!
Maandag kinetec op 60 en vandaag op ................. 90!!!!!
IK MAG DUS NAAR HUIS!!! :-)
Ik slaagde tevens voor de proef 'trap op en af'.
Op 2 dagen fel vooruit gegaan: van 15 min zetelzitten, naar eten aan tafel, naar anderhalf uur op een stoel. Kunnen klaarmaken in de badkamer. Op je zij liggen in bed. Eens kunnen binnenkijken in de kamer naar je. ;-)
Het zijn kleine vanzelfsprekende dingen in t gewone dagelijkse leven, maar ze maken je blij als een kind in situaties als deze. <3
Maar waar waren we gebleven...
Ah ja, dak MORGEN NAAR HUIS MAG! :-)
Zoals jullie weten verhuis ik voor een tijdje naar de Koningin der Badsteden. De zoete zonden van de pralines en alle andere vormen van chocolade zullen vervangen worden door zoete zonden in de vorm crepes suzettes en warme wafels op den dijk.
See you, folks!
Voor alles is er een eerste keer.
Ik vertelde de verpleegster dat ik mij niet goed voelde, ze zei me om te gaan zitten. Even (?) later werd ik wakker op de badkamervloer met 4 hoofden boven mij. Ik herinner me een enorm luid geklop in mij hoofd alsof een oude locomotief over een spoorweg raast. Nat in t zweet en steken in rechter been. Nu weet ik ook wat het is om flauw te vallen.
Om zeker te zijn dat er nix inwendig verschoven is, wordt er een controlescan van de heup genomen.
Resultaat: geen bijkomstige schade. OEF!
...maar t was wel verschieten.
Als ik dan toch per bed de ziekenhuisgangen aan t doorkruisen was, werden ineens ook enkele dexa scans genomen. Duur woord, en duur toestel ongetwijfeld, om de botdensiteit de meten. Om de zware breuk te kunnen toeschrijven aan brute pech/pure tegenslag was een controle naar osteoporose nodig. Vandaag gehoord dat er van osteoporose geen sprake is.
Een andere mogelijke oorzaak die (later) onderzocht zal worden is pathologische stressfractuur. Maar dit onderzoek is niet voor de eerste week.
Een ander geleerd woord is de 'kinetec'. Het is een toestel voor de soepelheid van de heup te verbeteren, maar dan wel op een passieve manier, tistezeggen, zelf doe je niets maar het toestel mobiliseert je heup tot op aantal ingestelde graden doordat je been op een bewegende plaat wordt gelegd. Op 90 graden (tussen buik en bovenbeen) mag ik naar huis!
Maandag kinetec op 60 en vandaag op ................. 90!!!!!
IK MAG DUS NAAR HUIS!!! :-)
Ik slaagde tevens voor de proef 'trap op en af'.
Op 2 dagen fel vooruit gegaan: van 15 min zetelzitten, naar eten aan tafel, naar anderhalf uur op een stoel. Kunnen klaarmaken in de badkamer. Op je zij liggen in bed. Eens kunnen binnenkijken in de kamer naar je. ;-)
Het zijn kleine vanzelfsprekende dingen in t gewone dagelijkse leven, maar ze maken je blij als een kind in situaties als deze. <3
Maar waar waren we gebleven...
Ah ja, dak MORGEN NAAR HUIS MAG! :-)
Zoals jullie weten verhuis ik voor een tijdje naar de Koningin der Badsteden. De zoete zonden van de pralines en alle andere vormen van chocolade zullen vervangen worden door zoete zonden in de vorm crepes suzettes en warme wafels op den dijk.
See you, folks!
maandag 16 januari 2012
Chocoladetruffels, tulpen en weekbladen
Aan werken van barmhartigheid geen gebrek in kamer 510 (*).
5 dagen ver en al heel wat bezoekers geteld (26 in totaal!) waarvan verschillende al meerdere keren! Het is leuk om wat afleiding te hebben, zéker omdat de nachten 3 dubbel zo lang duren..
Ik ben een zijslaper, met knieën iets opgetrokken (volgens de boekskes zegt dat iets over het karakter), probeer dan maar eens een hele nacht op je rug te liggen, met een been dat aanvoelt alsof t volledig verwrongen ligt en een achterste dat zéér doet van hele dag rechtop te zitten in bed. Daarnaast ga ik niet naar t toilet wanneer ik wil - altijd wachten tot nachtverpleger, jaja s nachts is t altijd een man- opduikt en soms is t hier ook verschrikkelijk warm.
...dus de afleiding overdag is welgekomen! :-)
Door al de bezoekje ondertussen
kan ik de innerlijke mens verwennen met alle vormen en kleuren van chocolade (*);
kan ik de gezonde toer op met fruit, zowel inheems als 100% exotisch(*);
kan ik mijn doodse momenten wat opvullen met girly-nonsens libelle/ flair tijdschriftjes;
kan ik kijken hoe goed de bloemen het hier naar hun zin hebben;
kan ik mijn volgende reis al plannen en wegdromen bij de fantastische foto s;
kan ik om de slaap te vatten naar 2000 liedjes luisteren op mijn nieuwe roze i pod;
kan ik mijn gezicht beschilderden, nagels lakken en parfumeren;
...
(*) Zowel wat betreft het deel "zieken bezoeken" als "hongerigen spijzen".
Het doet deugd om te zien dat jullie allemaal met mij hopen op een spoedig, maar vooral goed herstel.
Want niet enkel de bezoekjes, ook smsjes en mailtjes zijn een herinnering. Er zijn er bij die ik ongetwijfeld zal herlezen als t geloof in blijvende beterschap plots verdwijnt.
-->"zieken een hart onder de riem steken" mag van mij ook in de lijst van de werken van barmhartigheid.
En vergeet "doden begraven" even, want das nog niet aan de orde ;-)
X
5 dagen ver en al heel wat bezoekers geteld (26 in totaal!) waarvan verschillende al meerdere keren! Het is leuk om wat afleiding te hebben, zéker omdat de nachten 3 dubbel zo lang duren..
Ik ben een zijslaper, met knieën iets opgetrokken (volgens de boekskes zegt dat iets over het karakter), probeer dan maar eens een hele nacht op je rug te liggen, met een been dat aanvoelt alsof t volledig verwrongen ligt en een achterste dat zéér doet van hele dag rechtop te zitten in bed. Daarnaast ga ik niet naar t toilet wanneer ik wil - altijd wachten tot nachtverpleger, jaja s nachts is t altijd een man- opduikt en soms is t hier ook verschrikkelijk warm.
...dus de afleiding overdag is welgekomen! :-)
Door al de bezoekje ondertussen
kan ik de innerlijke mens verwennen met alle vormen en kleuren van chocolade (*);
kan ik de gezonde toer op met fruit, zowel inheems als 100% exotisch(*);
kan ik mijn doodse momenten wat opvullen met girly-nonsens libelle/ flair tijdschriftjes;
kan ik kijken hoe goed de bloemen het hier naar hun zin hebben;
kan ik mijn volgende reis al plannen en wegdromen bij de fantastische foto s;
kan ik om de slaap te vatten naar 2000 liedjes luisteren op mijn nieuwe roze i pod;
kan ik mijn gezicht beschilderden, nagels lakken en parfumeren;
...
(*) Zowel wat betreft het deel "zieken bezoeken" als "hongerigen spijzen".
Het doet deugd om te zien dat jullie allemaal met mij hopen op een spoedig, maar vooral goed herstel.
Want niet enkel de bezoekjes, ook smsjes en mailtjes zijn een herinnering. Er zijn er bij die ik ongetwijfeld zal herlezen als t geloof in blijvende beterschap plots verdwijnt.
-->"zieken een hart onder de riem steken" mag van mij ook in de lijst van de werken van barmhartigheid.
En vergeet "doden begraven" even, want das nog niet aan de orde ;-)
X
De eerste dagen na de operatie
Misselijkheid na de anesthesie bleef beperkt. Doch ging de eerste dag gepaard met veel pijn. De eerste nacht was idem dito, en daarbij kwam nog dat kamergenoot verschrikkelijk snurkte. En mijn oordopjes lagen thuis...
De tweede dag kreeg ik de foto s te zien: vóór en ná. Slik. De operatie had meer dan 4 u geduurd. Ik moest écht 'goed' gevallen zijn.
Verdict: 6 weken niet steunen op dat been, 3 maand revalidatie. Slik slik.
En dan, dan ga je na wat er allemaal wegvalt: geplande crossen en joggings, voorziene etentjes, besproken avondjes uit, werkgerelateerde afspraken en todo's,..., mijn reis naar Ecuador en Galapagoseilanden.
En dan komen de praktische zaken aan bod: waar ga ik revalideren? wat met de post die thuis aankomt? hoe zit t nu juist met hospitalisatieverzekering? is die reisannuleringsverzekering ondertussen in orde? wat met Pranil (de kat)? Enz...
Welke ook een praktische kant heeft, is het toiletbezoek als je je bed niet uitkan. Inderdaad: dé BEDPAN. Vrouwen zijn hier écht wél benadeeld (zij die t ook al meegemaakt hebben, kunnen t beamen). No way dat ik ook grote wc hier zou opdoen, ik ontplof nog liever.
Op dag 3 kreeg ik terug eetlust. De kinetec op 40 (later hier meer over). En voor het eerst even het bed uit richting toilet (ik zei toch dat ik nog liever ontplofte ;-)). Met 2 verpleegsters en zo n stapkarretje. De gemiddelde snelheid van 0.05 m/s, reken zelf maar uit hoelang ik onderweg was als je weet dat t 5 m naar t toilet is (heen).
S nachts hoopte ik stiekem op croissants, want morgen zou t zondag zijn.
De 'keukengoden' waren mij gunstig gezind!
Toch om jaloers op te zijn: ontbijt op bed, met croissants, en uitzicht over de hoofdstad gehuld in het oranje licht van de opkomende zon.
Wat denk je?! ;-) zie foto in bijlage
Na t ontbijt werd mijn wonde verzorgd en zei de verpleegster dat het er goed uitzag.
Ik vond t een verkeerde woordkeuze.
Kinetec op 47 en een gemiddelde snelheid van 0.1 m/s richting toilet.
S avonds waagde ik de tocht zelfs alleen!
De tweede dag kreeg ik de foto s te zien: vóór en ná. Slik. De operatie had meer dan 4 u geduurd. Ik moest écht 'goed' gevallen zijn.
Verdict: 6 weken niet steunen op dat been, 3 maand revalidatie. Slik slik.
En dan, dan ga je na wat er allemaal wegvalt: geplande crossen en joggings, voorziene etentjes, besproken avondjes uit, werkgerelateerde afspraken en todo's,..., mijn reis naar Ecuador en Galapagoseilanden.
En dan komen de praktische zaken aan bod: waar ga ik revalideren? wat met de post die thuis aankomt? hoe zit t nu juist met hospitalisatieverzekering? is die reisannuleringsverzekering ondertussen in orde? wat met Pranil (de kat)? Enz...
Welke ook een praktische kant heeft, is het toiletbezoek als je je bed niet uitkan. Inderdaad: dé BEDPAN. Vrouwen zijn hier écht wél benadeeld (zij die t ook al meegemaakt hebben, kunnen t beamen). No way dat ik ook grote wc hier zou opdoen, ik ontplof nog liever.
Op dag 3 kreeg ik terug eetlust. De kinetec op 40 (later hier meer over). En voor het eerst even het bed uit richting toilet (ik zei toch dat ik nog liever ontplofte ;-)). Met 2 verpleegsters en zo n stapkarretje. De gemiddelde snelheid van 0.05 m/s, reken zelf maar uit hoelang ik onderweg was als je weet dat t 5 m naar t toilet is (heen).
S nachts hoopte ik stiekem op croissants, want morgen zou t zondag zijn.
De 'keukengoden' waren mij gunstig gezind!
Toch om jaloers op te zijn: ontbijt op bed, met croissants, en uitzicht over de hoofdstad gehuld in het oranje licht van de opkomende zon.
Wat denk je?! ;-) zie foto in bijlage
Na t ontbijt werd mijn wonde verzorgd en zei de verpleegster dat het er goed uitzag.
Ik vond t een verkeerde woordkeuze.
Kinetec op 47 en een gemiddelde snelheid van 0.1 m/s richting toilet.
S avonds waagde ik de tocht zelfs alleen!
zondag 15 januari 2012
Wat vooraf ging..
Ik zou een blitsbezoek brengen aan het nieuw huisje van een vriendin. Ah ja, want een uur later moest ik bij kinesist zijn, want had ontsteking van buikspieren met uitstralende pijn naar rechterlies. Overbelasting. Van t sporten wel te verstaan.
Uitstekende (lees: niveauverschillend, en niet allesovertreffend) boordsteen en duisternis speelden in mijn nadeel. Mijn rechterbeen bleef haken, terwijl ik naar links draaide. Ik smakte met mijn hoofd tegen de oprit en voelde onmiddellijk een stekende pijn in mijn rechterheup. Hoe ik juist gevallen ben, kan ik mij niet meer herinneren, aangezien ik meer schrammen heb links dan rechts. Voila, 1 seconde, en je leven ziet er plots heel anders uit. " een ziekte komt te paard en gaat te voet " is nog veel te licht uitgedrukt, maar ik vermoed dat in de tijd van het ontstaan van deze uitdrukking, het paard toen het snelste transportmiddel was.
Om 19 u gevallen en om 22u30 al in het OK van UZ Jette voor anesthesie. 8,5 uur later word ik wakker in de recovery. De operatie had 4 u geduurd, breuk was veel gecompliceerder dan eerst gezien op de fotos maar t resultaat is er; das t enige dat ik onthouden heb van de monoloog van de chirurg.
Eigen indrukken: mijn keel zit vol slijm, de wonde opzij aan mijn been voelt gigantisch groot aan en ik heb mijn slip ni meer aan! Voor sommigen is dat laatste de grootste horror ooit ;-)
zaterdag 14 januari 2012
Waarom een blog?
2 u, zaterdagnacht, ik besluit om een blog te maken rond mijn revalidatie van de breuk van mijn heup.
Ik heb hiervoor 3 redenen:
- vrienden en familie op de hoogte houden van mijn vorderingsproces
- andere lotgenoten nu of later herkenningspunten meegeven in de af te leggen weg
- mijn tijd opvullen met andere zaken dan lezen en filmpjes kijken
Ik reken momenteel op een 3 maand durende blog, en besef dat het lezen van reisverhalen over Nieuw-Zeeland of trekking doorheen Latijns-Amerika veel attractiever zijn dan dergelijke blog, maar mijn 3 bovenvermelde redenen rechtvaardigen dan weer dit initiatief.
Momenteel werk ik vanop mijn smartphone, wat betekent dat er her en der wat schrijffouten kunnen insluipen (gelieve mij hierop niet af te rekenen :-)) en de posts eerder beperkt zullen zijn in omvang (ik wens geen polsontsteking doordat een volwaardig toetsenbord ontbreekt).
Zo,ik hoop dat dat spel hier werkt, en we een leuke blogtijd tegemoet gaan ;-)
Katelijne
Ik heb hiervoor 3 redenen:
- vrienden en familie op de hoogte houden van mijn vorderingsproces
- andere lotgenoten nu of later herkenningspunten meegeven in de af te leggen weg
- mijn tijd opvullen met andere zaken dan lezen en filmpjes kijken
Ik reken momenteel op een 3 maand durende blog, en besef dat het lezen van reisverhalen over Nieuw-Zeeland of trekking doorheen Latijns-Amerika veel attractiever zijn dan dergelijke blog, maar mijn 3 bovenvermelde redenen rechtvaardigen dan weer dit initiatief.
Momenteel werk ik vanop mijn smartphone, wat betekent dat er her en der wat schrijffouten kunnen insluipen (gelieve mij hierop niet af te rekenen :-)) en de posts eerder beperkt zullen zijn in omvang (ik wens geen polsontsteking doordat een volwaardig toetsenbord ontbreekt).
Zo,ik hoop dat dat spel hier werkt, en we een leuke blogtijd tegemoet gaan ;-)
Katelijne
Abonneren op:
Posts (Atom)