Steunverbod = verleden tijd!

Zo lieve mensen,
ik ben zoooo blij om jullie goed nieuws te melden!

Gisteren kreeg ik van de arts te horen dat ik vanaf nu mag steunen, géén 30%, géén 50%, maar de volle 100%!!

Ok, even wat meer uitleg!

23 februari, een dag waar ik al een maand naar toe leef, startte met vroeg opstaan, een controle (RX) scan in het UZ Jette en een afspraak bij de 'traumatoloog'. Geef toe, dergelijke titel boezemt niet echt vertrouwen in?!
Wat was ik opgelucht dat de arts zei dat alles inwendig mooi geneest en ik dus voortaan mocht steunen.
"Je mag zelfs zonder krukken lopen van mij", zei hij. "Stappen bedoelt u?", vroeg ik met bescheiden glimlachje op het gezicht.

Blij als een kind verliet ik even later zijn praktijk, met nog maar één kruk, een nieuwe dosis moed en een afspraak voor binnen 5 weken.

Voor zij die het durven in hun hoofd halen te denken 'wat een slappeling, die durft niet eens zonder krukken stappen!', daag ik je uit eerst 6 weken één van je twee benen gewoon te maken aan een 'hangend luilekkerleven' om vervolgens plots ondersteuning én verplaatsing in de ruimte te eisen. ;-)
Weet je trouwens dat ik deze ochtend, na halve dag 'slechts' 1 kruk te gebruiken, een kuit had die aanvoelde alsof ik de Bouillonnante (trail, 24 km, 1200m hoogteverschil) had gelopen! (...en ik weet waarmee ik vergelijk)

Maar dit neem ik er allemaal graag bij, wetende dat de revalidatie nu écht begonnen is, met name terug kunnen stappen.

If you can't fly then run, if you can't run then walk, if you can't walk then crawl,

but whatever you do

you have to keep moving forward

(M.L. King)

Ps: voor de oorzaak van al dit, verwijs ik graag naar een volgende blogpost. Kwestie van de interesse wat vast te houden ;-)

Nieuws met bijhorende adjectieven

Goed nieuws is dat de sneeuw gesmolten is, en ik terug zonder (verhoogd) gevaar naar buiten kan.

Slecht nieuws is dat ik ondertussen veel meer hinder ondervind van mijn ontstoken schouderspier dan van de oorspronkelijke reden van mijn mindervaliditeit. Blijkbaar is het menselijk lichaam (of in elk geval het mijne) niet geschikt om gedurende 5,5 weken het volledige gewicht te laten dragen door de schouders/armen van datzelfde lichaam.
Ik hoor u al denken 'wat wil je, met al die pannenkoeken en ijscoupes vergezeld van chocoladesaus en slagroom?!'. Maar neen, de mogelijkheid van slechte afregeling van een analoge weegschaal buiten beschouwing gelaten, weeg ik nog steeds minder dan 'thuis', zijnde vóór mijn breuk. En voor zij die mij kennen 'viel' dat nog wel mee.

Grappig nieuws is dat ik ontdekt heb dat ik, naast de talloze nieuwsgierige en/of boertige passanten, ook aangestaard word door viervoeters die mij passeren tijdens mijn verplaatsingen in mijn rollende stoel. Honden zien dus ook een verschil tussen normalen en abnormalen.

Dubbelgevoel-ig nieuws is dat mijn 2 reisgenoten ondertussen naar de andere kant van de wereld gevlogen zijn en er ongetwijfeld een fantastische reis zullen beleven (... zonder mij).

Hoopgevend nieuws is dat de revalidatie-arts mij aanstaande donderdag ziet binnenkomen met slechts één kruk, wat betekent dat ik dus ten volle zou mogen steunen op het gebroken been. Eerlijkheid gebiedt mij te vertellen dat ik dergelijke uitspraak eerder als surrealistisch beoordeel dan optimistisch, laat staan realistisch.
Begrijp me niet verkeerd, ik voel zelf wel dat het al veel beter is dan bv. 5 weken terug, of zelfs vorige week, maar ik zou het sterk vinden dat ik donderdag al zou rondlopen, steunend op twéé benen en mezelf in evenwicht houdend met één kruk.
Dit brengt ons bij een laatste nieuws:
het tot-op-heden-onbekend-zijnde nieuws.

Het tot-op-heden-onbekend-zijnde nieuws
is dat er aanstaande donderdag op basis van een scan beslist zal worden of het steunverbod al dan niet verlengd wordt en met welke tijdseenheid (dagen, weken, maand),
is dat er iets of wat inzicht gegeven zal worden in mijn leven van de komende weken,
is dat er eindelijk een oorzaak zal gegeven worden voor de breuk (pech hebben hoort hier ook bij).


Tot hier de kleine update in afwachting van méér, en hopelijk goéd, nieuws!

* Fingers crossed *

Theofiel en andere kleine frustraties

Gisteren, 11 februari, was het een maand geleden dat ik heb mogen kennismaken met de uitspraak 'kleine oorzaak, grote gevolgen'.

En het begint stilaan te wegen.. Ik geraak die krukken en toestanden echt beu. Soms, heel even, als ik 's morgens wakker word, denk ik op een gewone manier mijn bed uit te komen. Dat zou toch zalig zijn, doodnormaal kunnen rechtstaan en de trap afwandelen richting lekker ontbijt.
Of 's nachts, om naar het toilet te gaan, zonder al dat gesukkel waarbij ik tegen ik terug in bed lig, klaarwakker ben! (en nee, de bedpan is geen optie ;-))
Of een restaurant te kunnen kiezen zonder eerst een hele analyse te doen van de bereikbaarheid van de toiletten (ooit al eens op gelet hoeveel ermbarmelijke trapjes er bestaan naar het kleinste kamertje?)
Of... is dat laatste weer een luxeprobleem?

In elk geval: een mens is begrensd in het dagelijkse leven wanneer de mobiliteit beperkt is.

Ook Theofiel kreeg ik niet te zien omwille van deze beperking. Waarom moest die potvis nu persé op een strand aanspoelen waar de afstand tot de dijk zo groot is en het zand werkt als een zuignap op een rolstoel?
1000den kijklustigen vs ik.
Merci Theofiel ;-)

Gelukkig zijn er dieren die wél aan mij denken:

Bij nader inzien bleek deze ezel echter meer geïnteresseerd te zijn in mijn krukken aangezien een volgende foto zou tonen hoe de ezel mijn kruk half door de omheining aan t trekken is.
:-)



En als je bij deze foto zou denken, hé, die kan al op twee benen staan; fout gedacht.
Ik steun links en had krukken even opzij gegooid om mijn handschoenen uit te trekken en ezel te kunnen strelen (voor alle duidelijkheid: links op de foto)



Momenteel gaat het er -voor 'verre' verplaatsingen- jammer genoeg nog steeds op volgende manier aan toe:

Het leek zwoegen om dit gewicht boven op de hoogste duin van België*, aka Hoge Blekker, te krijgen!
* Een hallucinante hoogte van 33m boven de zeespiegel. ;-) 


En van 'gewicht omhoog duwen' gesproken...
... de revalidatie-oefeningen worden steeds zwaarder. Vorige week kreeg ik 2 oefeningen op toestellen erbij: - gewicht (momenteel 4kg) met 2 benen samen naar beneden trekken
- gewicht (momenteel 7,5kg) met 2 benen samen omhoog duwen.
Ook de oefeningen aan het sportraam werden zwaarder, doordat het vanaf nu met elastiek dient te gebeuren. Afzien, maar goed.

Het doet wel deugd, die kleine 3 uur per dag fysieke activiteit.
En daarboven heeft mijn kinesiste mij voor morgen een knappe vervanger beloofd;
ik ben benieuwd!
;-)

Naalden en sneeuw: liever kwijt dan rijk

Ik zal beginnen waar ik vorige keer geëindigd ben: het UZ-bezoek van vorige week woensdag.

Er stonden 2 onderzoeken op de agenda: een botscan en een EMG-test. Niettegenstaande het beperkte aantal onderzoeken, heb ik 5.5 uur in het ziekenhuis gespendeerd. 'De correcties' van 'Jonathan Franzen' en de cafetaria brachten me redding (ondertussen heb ik dit boek uitgelezen en kan ik het aanbevelen).
Over het gedeelte botscan kan ik nog maar weinig zeggen. Voor de resultaten hiervan werd ik doorverwezen naar mijn orthopedist, met afspraak op 23 februari in het ziekenhuis. Ik sus mezelf met het feit dat het resultaat moet meevallen aangezien er meer dan 3 weken gewacht wordt.
Tijdens de EMG(elektromyografie)-test worden stroomstootjes gegeven om de voortgeleidingssnelheid over een zenuw te meten. Deze is ongeveer 40 m/s voor de benen (of 144 km/uur, je wordt voor minder geflitst). Doordat ik nog steeds een matig gevoelig bovenbeen heb, wilden ze op zeker spelen. Ook gaan ze door middel van naald(!)detectie na waar de klachten vandaan komen. Elke spiergroep in mijn been werd doorprikt. Dat er plezieriger activeiten in het leven zijn, moet ik niet vertellen, en zeker niet als de 'prikster' redelijk onervaren bleek en dus soms verscheidene malen moest proberen eer ze 'erdoor' zat.
Ik krijg er nog kriebels van..
Aangezien ik dit nog kan schrijven, betekent het dat ik óók dít overleefd heb ;-).
Uitslag hiervan was wél onmiddellijk voorhanden en alles lijkt normaal. De zenuwen en spieren doen dus hun werk, maar lijden nog onder de operatie. Ik begin stilaan te begrijpen waarom een 'slager' ook informeel 'chirurg' betekent (http://www.encyclo.nl/begrip/slager puntje 4).   

Om de gevolgen van de slachterij te beperken, trokken we daags nadien met volle moed naar het revaliditiecenter. Ik mocht er voor de eerste maal op de hometrainer, 10 minuutjes, zonder weerstand.
Dat het beter en beter gaat, merk ik aan kleine dingen, zoals de korter wordende duurtijd om mij s morgens klaar te maken. Tevens werd de verhoogde WCbril naar de zolder verbannen :-)

Vanaf vrijdagavond is mijn bewegingsvrijheid echter weer aan banden gelegd: spekgladde voetpaden zouden bovenstaande beschreven euforie snel kunnen counteren. 1 misstap en ik lig onderuit met mijn krukken. Wijselijk blijf ik binnen zolang er sneeuw/ijs/blubber ligt.

Gelukkig heb ik weer een nieuwe bezigheid gevonden: Kolonisten van Amerika.
En gelukkig heb ik vrienden die met mij graag deze bezigheid willen delen! :-)
Thanks!