Voorlaatste bericht want het einde is in zicht!

Na een blog over trapfuncties, wiskunde en IQ
alsook weken van revalidatie, .. vertel ik u:
bij een bezoek aan het ziekenhuis vandaag
kreeg ik een antwoord op een reeds lange tijd prangende vraag
'wanneer kan ik terug mijn normale leven leiden,
waarbij ik sportprestaties in eerste instantie wel nog zal vermijden?'

De chirurg antwoordde mij een aantal dingen
waaronder: je mag terug alles doen behalve lopen én springen
maar ook: ik zie je terug binnen een maand of drie
en nu afwachten wat t wordt met je knie
die plooit momenteel nog wat naar binnen
de oorzaak van die hogerop gelegen pinnen.

Een laatste week aan zee voor mij,
gedaan met de kust, dijk en getij
hoewel het eigenlijk begon te wennen
t is hier nog zo slecht niet, moet ik bekennen.

Op de vraag 'heb jij nog pijn?'
zal mijn antwoord onduidelijk zijn
bij plotse bewegingen voel ik vlijmscherpe pijnscheuten
maar vergeleken met januari moet ik niet 'neuten'.

De slagzin 'als ge genezen zijt, gaan we dat vieren'
kan mij uiteraard enorm plezieren
maar dergelijke proza blijft moeilijk te interpreteren
want voor mij betekent dat: terug op vroeger sportniveau kunnen presteren.

Ook al zal ik vanaf april terug gaan werken
ik zal die breuk nog lange tijd blijven merken
niet alleen zal ik mijn minirokjes deze zomer moeten verstoppen
ik blijf nog voor een hele tijd op de kinesist's deur kloppen!

Katelijne

Oostende, dinsdag 27 maart

Update na 2 weken stilte ;-)

2 weken, 17 boeken, 20 films en 33 Sex and the City afleveringen later: weinig progressie.
Het begon te wegen: elke ochtend hetzelfde: 3.5 uur oefeningen met weinig tot geen resultaat. Maar de dagen passeren wel en het lijkt alsof er geen einde aan komt.

Tot op eergisteren: plots kon ik op de loopband aan 4 km/u stappen, zonder vasthouden, op een relatief normale manier. Ook gisteren ging het goed.
Het gekke aan herstellen is dat het geen continu herstel is, oftewel voor de wiskundigen: de relatie tussen 'herstel' en 'tijd' is niet lineair. Geen rechte door het nulpunt.

Plots besef ik: gelukkig is de verhouding niet omgekeerd evenredig; een verhouding waarbij de tijd je vijand wordt.
Ik vraag mij af of je elke ziekte/aandoening in een wiskundig verband tot de tijd zou kunnen illustreren..

Maar even terug naar mijn rechte, of juist niet. Het is eerder een trapsgewijs proces: een tijdje stagnatie en plots verbetering, een tijdje stagnatie, plots verbetering...
Heeft dit soort grafiek een wiskundige benaming, vraag ik aan mijn intelligente vrienden.. ? ;-)


Van intelligentie gesproken...
Deze wil ik jullie toch niet onthouden:
In het revalidatiecentrum lopen naast kinesisten ook ergotherapeuten rond. Over de kinesisten niets dan goeds, maar deze week vroeg één van de ergotherapeuten mij wat er nu eigenlijk exact gebeurd was. Ik, voor de 1001ste keer, vertel haar het verhaal van de reeds aanwezige stressfractuur en de val die er te veel aan was, waarop zij mij doodserieus vraagt: 'oei, had jij dan zoveel stress?!'.
Ik vraag mij af waar zij haar diploma gekocht heeft!

Genoeg over intelligentie, of het ontbreken ervan. Alhoewel...
Laat mij het vervolledigen met domme vragen die je moet stellen als je mij ambetant wilt krijgen:
- "Train je al terug?"
- "3,5 uur per dag revalidatie? Ik dacht da gij gewoon thuis zat!"
- "zie je het zitten vanaf nu aangepast werk te komen doen op kantoor ?"
- "had jij dan zoveel stress?!" ;-)
Ik heb ze allemaal al gesteld gekregen.


Hoe de zaken er momenteel voorstaan, hoop ik om het laatste weekend van maart definitief naar huis te kunnen, eventueel aangevuld met wat kiné thuis.
Hoewel de revalidatie-arts tot 11 april heeft voorgeschreven.. Exact 3 maanden na het ongeluk..

On verra, we zien wel, we shall see...

Oorzaak en ge-/vervolg

Aangezien ik mijzelf al 1000 maal de vraag gesteld heb, hoe dit nu is kunnen gebeuren, wordt het voor mij steeds duidelijker dat die heup is gebroken én dat ik daarna pas gevallen ben.
Ik denk, nog voordat ik de grond geraakt heb, een pijnscheut te hebben gevoeld in die heup.
Ik herlas zonet uit nieuwsgierigheid ook één van de eerste blogposten 'Wat vooraf ging...', en dit ligt in dezelfde lijn. Doordat mijn heup gebroken was, ben ik gevallen.
Maar hoe breekt die heup in godsnaam dan?
Enkele onderzoeken later, is de meest voor de hand liggende verklaring een reeds aanwezige
(stress)fractuur. Ik had al gedurende een maand pijn in rechter lies en was al sinds 2 weken gestopt met trainen. Sportarts sprak van ontsteking aan de buikspieren, dus dan maar ontstekingsremmers, ijs, osteopathie, kiné en rust. Eigenlijk was enkel het laatste zinnig in dit verhaal. Hoostwaarschijnlijk was er dus al barstje in de heup (want stressfracturen op die plaats stralen uit naar de liesstreek heb ik ondertussen gehoord) en heeft het het helemaal begeven door slag én wring aan been op 11 januari. Een krachtige slag tegen boordsteen en gelijktijdige torsiebeweging naar links bleek iets te veel voor het reeds gehavende bot.
Met andere woorden, had ik toen niet gestruikeld, had het nooit gebroken geweest. Maar ook het omgekeerde geldt: had ik op voorhand geen fractuur gehad, had ik door te struikelen nooit op de oprit gelegen.
Mag ik mezelf wat troosten, en zeggen dat ik eigenlijk ook gewoon puur pech heb gehad??
Of mag ik van geluk spreken, dat ik niet gestruikeld ben (over een schildpad?) op de Galapagoseilanden, een Ecuadoriaanse eilandengroep op 1000km van de westkust van Zuid-Amerika, waar ik normaal gezien momenteel zou vertoeven?
In elk geval, stressfracturen komen niet zomaar, en daar moet ik uit leren! (cfr de dieren getoond in de post 'Theofiel en ...' in combinatie met een steen. ;-)).


Ondertussen steun ik al een week op beide benen, weliswaar nog steeds met de hulp van een kruk.
Doch heb ik vanmiddag ontdekt dat het stappen zónder ook al behoorlijk lukt!
Wat eerst danig leek op Herr Flick uit Allo Allo, begint stilaan een normaler zicht te krijgen.

Sinds gisteren ga ik ook op de 'loop'band, waardoor ik nu dagelijks al tot de middag bezig ben in het reva-center.
Overschat echter het woord 'loopband' niet, ook bij een snelheid van 3 km/u blijft dat ding een 'loopband' heten!

Deze week, sinds 7 weken, nog eens achter het stuur gekropen,  voor een proefrit van Oostende naar Nieuwpoort (+/- half uurtje) en ook dat ging goed.
Het leek wel een beetje op 11 jaar terug, toen ik leerde autorijden met de ouders erbij. Niets betreffende de rijtechnieken, maar eerder 'pas op voor die fietser', ' het is hier maar 50' en 'voor oranje moet je stoppen'.
;-)
Maar ik ben geslaagd voor het praktisch examen (medisch gezien uiteraard ook toelating gekregen) en waag mij in het weekend op de E40 Brussel-Oostende. Een koffie-/rustpauze halverwege zit er wel dik in.