Ondertussen zijn we al enkele weken verder, maar aangezien ik bij de vorige post geschreven had dat dit de laatste zou zijn, wilde ik toch een tijdje wachten alvorens mijn hele verhaal af te sluiten.
Helaas kan ik niet eindigen met een happy end in de zin van 'en na een half jaar was alles voorbij en vergeten'.
Vaak hoor ik dat ik eigenlijk nu pas in de helft zit, wat betreft de tijd tot volledig herstel. En als je er dan bijtelt dat ik begin volgend jaar opnieuw onder het mes moet opdat de metalen hulpstukken operatief verwijderd dienen te worden, dan kan je begrijpen dat de term 'happy end' nog niet gebruiksklaar is voor mijn verhaal.
Nog maar in de helft? Heb ik dan nog zoveel last?
Ja en neen...
Ik doe momenteel bijna alle dingen die ik wil doen; ik kan gaan werken, kan gaan winkelen, kan een terrasje doen, kan op reis gaan,...
Maar elke stap doet me nog herinneren aan mijn ongeval, na een half uur autorijden wordt het lastig te blijven zitten, gaan winkelen kan enkel met heel wat zitpauzes tussen, het dragen van slippers op reis voelt aan als zelfdestructief gedrag, ...
Met andere woorden: ik ben er nog niet van af- belange niet!
In de eerste weken, neem de eerste 3-4 maand na het ongeval, ging de vooruitgang beduidend vlot: er was heel wat verbetering: maar sinds de maand mei gaat die vooruitgang heel wat trager. Ik blijf nog tot op heden 3 maal per week de kinesist bezoeken en ga 1 of 2 keer per week zwemmen (weet : ik haat zwemmen).
Het voelt aan als een 80-20 regel:
80 % van de revalidatie vond in 20% van de tijd plaats, die eerste weken, maar om die laatste 20% weg te werken is er verdomme nog veel geduld en inzet nodig!
En voor zij die mij kennen, ik neem geen vrede met 'voldoende', maar ga deze keer voor 'grootste onderscheiding'.
