Oorzaak en ge-/vervolg

Aangezien ik mijzelf al 1000 maal de vraag gesteld heb, hoe dit nu is kunnen gebeuren, wordt het voor mij steeds duidelijker dat die heup is gebroken én dat ik daarna pas gevallen ben.
Ik denk, nog voordat ik de grond geraakt heb, een pijnscheut te hebben gevoeld in die heup.
Ik herlas zonet uit nieuwsgierigheid ook één van de eerste blogposten 'Wat vooraf ging...', en dit ligt in dezelfde lijn. Doordat mijn heup gebroken was, ben ik gevallen.
Maar hoe breekt die heup in godsnaam dan?
Enkele onderzoeken later, is de meest voor de hand liggende verklaring een reeds aanwezige
(stress)fractuur. Ik had al gedurende een maand pijn in rechter lies en was al sinds 2 weken gestopt met trainen. Sportarts sprak van ontsteking aan de buikspieren, dus dan maar ontstekingsremmers, ijs, osteopathie, kiné en rust. Eigenlijk was enkel het laatste zinnig in dit verhaal. Hoostwaarschijnlijk was er dus al barstje in de heup (want stressfracturen op die plaats stralen uit naar de liesstreek heb ik ondertussen gehoord) en heeft het het helemaal begeven door slag én wring aan been op 11 januari. Een krachtige slag tegen boordsteen en gelijktijdige torsiebeweging naar links bleek iets te veel voor het reeds gehavende bot.
Met andere woorden, had ik toen niet gestruikeld, had het nooit gebroken geweest. Maar ook het omgekeerde geldt: had ik op voorhand geen fractuur gehad, had ik door te struikelen nooit op de oprit gelegen.
Mag ik mezelf wat troosten, en zeggen dat ik eigenlijk ook gewoon puur pech heb gehad??
Of mag ik van geluk spreken, dat ik niet gestruikeld ben (over een schildpad?) op de Galapagoseilanden, een Ecuadoriaanse eilandengroep op 1000km van de westkust van Zuid-Amerika, waar ik normaal gezien momenteel zou vertoeven?
In elk geval, stressfracturen komen niet zomaar, en daar moet ik uit leren! (cfr de dieren getoond in de post 'Theofiel en ...' in combinatie met een steen. ;-)).


Ondertussen steun ik al een week op beide benen, weliswaar nog steeds met de hulp van een kruk.
Doch heb ik vanmiddag ontdekt dat het stappen zónder ook al behoorlijk lukt!
Wat eerst danig leek op Herr Flick uit Allo Allo, begint stilaan een normaler zicht te krijgen.

Sinds gisteren ga ik ook op de 'loop'band, waardoor ik nu dagelijks al tot de middag bezig ben in het reva-center.
Overschat echter het woord 'loopband' niet, ook bij een snelheid van 3 km/u blijft dat ding een 'loopband' heten!

Deze week, sinds 7 weken, nog eens achter het stuur gekropen,  voor een proefrit van Oostende naar Nieuwpoort (+/- half uurtje) en ook dat ging goed.
Het leek wel een beetje op 11 jaar terug, toen ik leerde autorijden met de ouders erbij. Niets betreffende de rijtechnieken, maar eerder 'pas op voor die fietser', ' het is hier maar 50' en 'voor oranje moet je stoppen'.
;-)
Maar ik ben geslaagd voor het praktisch examen (medisch gezien uiteraard ook toelating gekregen) en waag mij in het weekend op de E40 Brussel-Oostende. Een koffie-/rustpauze halverwege zit er wel dik in.