Update na 2 weken stilte ;-)

2 weken, 17 boeken, 20 films en 33 Sex and the City afleveringen later: weinig progressie.
Het begon te wegen: elke ochtend hetzelfde: 3.5 uur oefeningen met weinig tot geen resultaat. Maar de dagen passeren wel en het lijkt alsof er geen einde aan komt.

Tot op eergisteren: plots kon ik op de loopband aan 4 km/u stappen, zonder vasthouden, op een relatief normale manier. Ook gisteren ging het goed.
Het gekke aan herstellen is dat het geen continu herstel is, oftewel voor de wiskundigen: de relatie tussen 'herstel' en 'tijd' is niet lineair. Geen rechte door het nulpunt.

Plots besef ik: gelukkig is de verhouding niet omgekeerd evenredig; een verhouding waarbij de tijd je vijand wordt.
Ik vraag mij af of je elke ziekte/aandoening in een wiskundig verband tot de tijd zou kunnen illustreren..

Maar even terug naar mijn rechte, of juist niet. Het is eerder een trapsgewijs proces: een tijdje stagnatie en plots verbetering, een tijdje stagnatie, plots verbetering...
Heeft dit soort grafiek een wiskundige benaming, vraag ik aan mijn intelligente vrienden.. ? ;-)


Van intelligentie gesproken...
Deze wil ik jullie toch niet onthouden:
In het revalidatiecentrum lopen naast kinesisten ook ergotherapeuten rond. Over de kinesisten niets dan goeds, maar deze week vroeg één van de ergotherapeuten mij wat er nu eigenlijk exact gebeurd was. Ik, voor de 1001ste keer, vertel haar het verhaal van de reeds aanwezige stressfractuur en de val die er te veel aan was, waarop zij mij doodserieus vraagt: 'oei, had jij dan zoveel stress?!'.
Ik vraag mij af waar zij haar diploma gekocht heeft!

Genoeg over intelligentie, of het ontbreken ervan. Alhoewel...
Laat mij het vervolledigen met domme vragen die je moet stellen als je mij ambetant wilt krijgen:
- "Train je al terug?"
- "3,5 uur per dag revalidatie? Ik dacht da gij gewoon thuis zat!"
- "zie je het zitten vanaf nu aangepast werk te komen doen op kantoor ?"
- "had jij dan zoveel stress?!" ;-)
Ik heb ze allemaal al gesteld gekregen.


Hoe de zaken er momenteel voorstaan, hoop ik om het laatste weekend van maart definitief naar huis te kunnen, eventueel aangevuld met wat kiné thuis.
Hoewel de revalidatie-arts tot 11 april heeft voorgeschreven.. Exact 3 maanden na het ongeluk..

On verra, we zien wel, we shall see...