Stram Stroef Stijf

Ondertussen heb ik de ziekenhuiskamer met incontinente kamergenoot geruild voor een blauwgele kamer met een donsdeken op het bed.

Ik liet woensdagnamiddag het UZ achter mij. Al bij al was het verblijf wel 'ok': competente (en zelfs knappe) dokters, lieve verpleegsters, relatief lekker eten, véél bezoek. 3 van de 6 nachten alleen op de kamer, wat ook aangenaam was.
Aangezien het verdict van de dokters luidde: 'gedurende minstens 6 weken niet steunen op rechter been' en ik thuis - Pranil (kat) niet bijgerekend - alleen woon, was de beslissing snel genomen om de eerste fase van de revalidatie bij mijn ouders af te haspelen. En das 'ant zèètje', oftewel in Oostende.

Woensdag reden we eerst nog even langs mijn huis om allerlei spullen op te pikken. Ikke onderaan zittend op de trap, en mijn ouders boven in de kamers kledij aan het bijeenzoeken, en vragend tonen
- 'is dit goed?'
- 'nee, da doe ik ni zo graag aan'
- 'waarom smijte da dan ni weg?!'
.. tja.. :-) Zoals veel vrouwen heb ik dus echt veel te veel kleren.

In Oostende zou ik ook Pranil terugzien, super verwend met stukjes verse vis (ja, ze zit hier bij de bron) en nieuwe kattenspeeltjes. Das wel leuk, zo n beestje brengt ook wat afleiding.

Maandag a.s. heb ik een afspraak bij sportarts, revalidatie-arts De Neve. Hij werkt voor het BZIO (Belgisch Zeeinstutuut voor Othopedie), waar ik mogelijks dagelijks naartoe zou trekken voor oefeningen/massages. Maar hier méér over begin volgende week!

In tussentijd doe ik thuis zelf wat oefeningen die ik meegekregen heb van de kinesist in het UZ. 3 maal per dag. 3 maal per dag pijn. 3 maal per dag pijn met weinig resultaat.
Zo zit er een oefening bij waarbij ik al liggend met gestrekte been een voorwerp (bv. een kussen) onder de knieholte dien neer te drukken. Ik vroeg gisterenavond aan mijn mama om haar hand daar eens te houden en te zeggen wat ze voelde, terwijl ik mezelf inspande. 'Eigenlijk niet zo veel..'  .. en het is de waarheid.

Heel lang op een stoel zitten lukt ook niet, dan stijft alles precies op en doet het des te meer pijn als ik mij wil rechtzetten. Dan ga ik maar wat gaan liggen. Sinds vannacht ook last beginnen krijgen van (tot nu toe) licht sluimerende krampen in mijn rechterkuit. Het hangt allemaal samen. Idem voor de eetlust. Zij die mij kennen, zullen het verschil wel snel merken ;-)   Nochtans is het eten stukken beter dan de voorbije week, en dat laaste was al ni zo slecht, zoals reeds geschreven.

Het weer is hier helaas ook niet anders dan in de rest van België: druilerige regen. Maar van zodra het droger wordt, loop ik met mijn krukken de straat op en af. Ik heb nood aan buitenlucht, na meer dan een week binnenzitten!

Tot schrijfs!

PS: Er werden al mensen ongerust omdat ik al 2 dagen niets meer had gepost :-); doet plezier, wilt zeggen dat t gelezen wordt!