Zo jong?!

Ik begin verschrikkelijk nerveus te raken van de reacties van sommigen wanneer ik vertel wat er juist scheelt.
"Zo jong?!", hoor ik vaak nadat ik heb gezegd dat ik gevallen ben en mijn heup heb gebroken.
"Jaaa, zo jong, jaa!"
Wat verwachten mensen als antwoord op zo een vraagstelling?
- "Ah, nee, eigenlijk doe ik maar alsof en zit ik in deze rolstoel omdat ik graag de aandacht trek. Ik wil dat de mensen zoveel mogelijk naar mij kijken. Dat geeft mij een kick"
OF
- " Wel, merci voor het compliment. Die nachtcrème doet dan toch zijn werk."
Momenteel blijf ik nog braaf hun nietszeggende vaststelling bevestigen door geknik, maar ik vrees dat één van bovenstaande antwoorden in het kort zal volgen.

Daarnaast ben ik al danig geschrokken van het egoïsme en (gebrek aan) beleefdheid van onze medemens. Zo stond ik zondagnamiddag - net uit rolstoel herrezen- op krukken aan de deur van een goed draaiende tearoom in Veurne (enkel voor warm citroensap, de crêpes suzettes en warme wafels zijn voor op de dijk zoals reeds beloofd). Terwijl ik stond te wachten tot iemand de deur voor mij opendeed (enkel kwestie van overmacht, geen grootheidswaanzin voor alle duidelijkheid), en mijn mama nog 2 stappen moest zetten, werd ik onder de voeten gelopen door een ouder koppel. Zij hadden, net als wij, gezien dat het 'vechten' was om een tafel. Zij zagen dit wel héél letterlijk. Ze dreven mij aan de kant, gingen allebei vlot naar binnen, lieten de deur voor mijn neus terug dichtvallen en namen snel snel het laatste tafeltje in.
T feit dat er helemaal achteraan toch nog een tafeltje vrij was, is in dit verhaal van ondergeschikt belang, t gaat hem over het gedrag van sommigen ten aanzien van minder mobielen.

Want minder mobiel ben ik wel..
Al rechtstaand nooit 2 handen vrij, wat betekent dat ik voorwerpen die niet in mijn zakken passen op geen veilige manier van A naar B kan brengen.
Mijn kousen en schoenen moet ik - na meer dan 20 jaar- terug laten aandoen door mijn mama.
Wat ik ook al mis, is zelf met de auto rijden. Of een bad nemen (en vooral: er terug uitgeraken :-)).
Maar het ergst van al zijn die krampen! Krampen in dat been dat bijna niet meer gebruikt wordt. Vooral s nachts.
En dan die 5 kilo's die ik al kwijt ben.. het is niet om jaloers op te zijn: het betreft volgens mij eerder spiermassa dan vetmassa.

MAAR
...
Er is ook goed nieuws!
Ik start vanaf morgen met de effectieve revalidatie, op dagelijkse basis.
'Mobilisatie ledematen en bijzondere aandacht voor de heup, transfers en standing, progressief gangreva zonder steunname, ADL, gangreva verschillende types terrein, hydro, mechano, pshycomotoriek' staat er op het programma... oef, een hele boterham.
Maar zeggen ze niet: alles komt in orde met tijd én boterhammen..?!

In elk geval, mijn zwempak ligt al klaar!